Karanfil kokulu bir mevsimsin içimde
Saçlarımı savuran bir deli rüzgar
Ve kavruk alazlı bir şiirsin dilimde
Yazarsam
Ben yanarım sen üşürsün

Belki de aşk bu işte
Yüreğin titrerken kavrulur için
Sığmaz olursun gündüzlere
Öter kirpik uçlarında gece kuşları
Sızlar gözlerine sürdüğün düşün

O üzüldükçe
Yağmura tutulur bakışın
Gamzene düşer her bir damlası
Senin de ağlar gülüşün..

Sözlerin geçse de yüreğinden
Sarı bir mevsim olup düşer dilinden
Gözlerinden akar nehirler gibi
Konuşmaya gücün kalmaz
Çözülür diz bağın titrer ellerin
Sökülür sanki nefesin
Bir ah çekersin en derininden

Durulur şehir boşalır her yer
İçindeki çığlık yalnızlığına eş
Bir de resimlere konmuş kuşlar
Kuşlar ki bilirler onları ne çok sevdiğini
Göğsünde kanatlanırlar.

Hayalini bile çeker gözlerin
İçinde büyüdüğü kadar özlemin
Sen sende küçülürsün
Hasreti yakar ruhunu
Dedim ya
Yazarsam, ben yanarım sen üşürsün

Y
A
N
D
I
M
Sana geldim
Açar mısın yüreğini
Bakar mısın ömrümün penceresinden...?


Not
Saat:Aşka çeyrek kala
Tarih :unuttuğum ama unutamadığım bir gün
toprak yağmur kokuyordu...


Arzu Karadoğan