Avare gibi yollara düştüm...Boş boş yürüyorum...Hücrelerim isyan ediyor, çaresizce bölünüveriyorum...Ruhum herşeye rağmen direniyor..Kolay olanı seçip isyan etmiyorum..
Yoluma bakıyorum ben..Aslında bakıyorum ama göremiyorum...Ne acı bakıp ta görememek...Görüpte kendine itiraf edememek...AN’ın değerini bilemeyip yüreklere inememek...Solumda arsız bir rüzgar..Sağımda hınzır bir yağmur bulutu..Arkamda ise tozpembe gölgeler ordusu...Şimdi dostum rüzgarı da yanıma alıp düşsem yitirdiğim gölgelerimin peşine..Yağmur bulutu kızıp sırılsıklam etmez mi en derinlerdeki BEN’i?.. Acımadan bitirmez mi bu hikayeyi?