Tarihin kıyılarında,
Ne ümit kaybolur.
Ne bir,
Mutluluk.
Varlıkların,
Son durağı burası.
Sende katıl,
Dalgalara.
Ve bu sonsuzluk,
Girdabında kaybol.
Aklın,
Irmağı.
Alışkanlıkların karanlık,
Çölünde kurumasın.
Dünya duvarlarla,
Henüz bölünmeden.
Düşünceleri her,
Korkudan azat et.
İnsanlar ışığa,
Hayata.
Ve sonsuzluğa,
Düşman olmadan.
Izdıraplar taş olmuş,
Rüyalarım bir melek yaratır.
Ölümsüzlük binlerce,
Budalanın dudağında.
Serabın,
Büyüsü yok.
Vahada rüyasıdır,
Muhteşem suyun.
Gönlüm bir zindan degil,
Liman sadece.
Ve gece basar aniden,
Ölüm konuşur karanlıkta.
Davetkâr sesiyle,
Buyur dercesine koynuna.
Yedi iklim,
Beş kıta şahit olur.
Aşkın,
Sevdasına..
İRFAN KARABULUT
ClassicsaiR