Aslında bir insanı tanımak için bazen hiç konuşmamamız gerekir. Sadece tanımak istediğimiz kişi ile zamanı paylaşmak ve sessizliği yaşamak lazım.. Konuşma zorunluluğundan kurtarmamız lazım kendimizi. Bir insanı tanımak için onu sessizken dinlemeyi de öğrenmek gerekir. Kendimiz olup, tıpkı hiç kimse olmadığı zaman olduğunuz gibi ve sözcüklerin, seslerin, görüntülerin ötesinde konuşmak, hissetmek gerekir..

İşte o zaman karşımızdaki insan bize güvenebileceğini hissedecektir. Sonra kelimeler, o güzel eşsiz kelimeler. İnsanı vezir ve rezil eden kelimeler. Kelimeler tehlikelidir. Kelimelerle can evinden vurabilir herkes birbirini. Ve insan kelimeleriyle de öldürebilir kendisini...


İnsan her gece yüreğinin götürdüğü yere gitmeliydi. Yüreği onun inanç kapısı olmalıydı. Arzular bedeni olgunlaştırmalı , yüreği bunu istemeli ve beyni bunu uygulamalıydı. Kendine ait ıssız ve yağmurlu yollarda yürürken düşünmeye başladı insanoğlu.... Neler , neler vermezdi yasalarını kendi koyduğu bir düşte yaşamayı; neler neler vermezdi sevginin gücüyle, yeşlilin ve mavinin tutkunluğunda yaşayacağı düşü seçmek için...

Oysa ki insan geçmişiyle hesaplaşıyordu farkında olmadan gelecekte. Oysa ki insanın geçmişi geleceğin aynasıydı. İnsan geleceğini görmek için önce geçmişine bakmalıydı...Ve insan geleceği anlamak için GEÇMİŞİNDEN önce aynada YÜZÜNE bakmalıydı...