Her şeye alıştım...
Yaşadığımız yüzyılın tüm çilesine, tüm yalnızlığına, tüm sanallığına...
Hatta felaketlerin her geçen gün daha da artacağına...
Dünyanın sonunun geldiğine,
Kıyametin kapıda olduğuna.
Ülkemin tüm adaletsizliğine,
Siyasallaşan yargıya,
Sen, ben, o diye ayrıştırılmamıza.
Sevdiklerimin korku, kaygı ve endişelerine,
Hepsine alıştım...
Biraz da alışmak zorunda bırakıldım…
Ama alışmak umutsuzluğu beraberinde getirmedi asla.
Sen vardın… Gözlerin hep umut oldu bana;
Yolumu aydınlattı, asla yalnız hissetmedim.
Şimdi bu kadar alışmışken sana,
bırakma ellerimi asla.
Bir umudum sende, anlıyor musun?

Işıklar içinde yat Ahmed Arif...