Kocaman güneş, minicik kara bir buluta teslim olmuştu.
Ve daha’da koyulaşarak büyümüştü minik bulut.
Küçücük buluttan kocaman karanlık doğmuştu dünyama.
Gün karanlık olmuş, içim daralmıştı..

Seni düşünüyordum, sana koşuyordum düşümde.
Dönüş yolunun hazırlığı içindeydin.Seni görüyordum..
Ama benim seni gördüğümü sen bilmiyordun.

Pabuçların ellerinde,yavaşca uzaklaşıyordun dünyamdan.
Parmak uçlarınla sessizce ayrılmaktı amacın.
Güneşsiz kara bir günün ölüm sessizliği korkutuyordu beni,
Sen korkmuyordun kararlıydın gidecdektin, ve gidiyordun.

Bulutlar en büyük damlalarını bıraktılar yollarına.
Yıldırımlar köprülerine hava saldırısındaydı.
Gök gürültüleri arkadan, önden, ve dört bir yanından,
Engel olamaya çalışsalarda sana kararlıydın, gidiyordun.

ZAMANSIZLIK takvimindeki mekana gidiyordun sessizce.
Pabuçların elinde parmak uçlarınla sekerek’ti gidişin.
Sessiz çığlıklarımı hissedemiyecek kadar telaşlıydın.

Doğa’nın hava saldırısı tek taraflı devam ederken
Düğümlenen bğazımdan çıkan son bir cümle vardı hatırladığım.

^^ Yollar çamurlu aşkım Pabuçların! ^^

O kıyamet gürültüsünde beni duyuyorsun,
Ve, gideceğin yolda taş kesiliyorsun..

GÜNDÜZÜMDE GÖZÜMDE YAŞ OLACAĞINA,
GECE DÜŞLERİMDE TAŞ OLABİLSEYDİN..