...Özgeçmişim...

Doğum ve Mahalle…

Ne ilk ne de son ağlayanıyım dünyanın bir 16 Temmuz’unda doğanlarından... Coğrafyasına göre fazla kalabalık kabul edilmesede 7 çocuklu bir ailenin altıncı çocuğuyum. Sevginin paylaşıldığı, aşın bölüşüldüğü, büyük bir malın mülkün sahibi; reisi olmayan bir aşirette söz sahibi bir “baba” ile hemcinslerine göre “dişli” sayılabilecek; sözünü esirgemeyen bir “annenin” kurdukları bir ailede büyüdüm.

Çocukluğum komşuluk kavramının “eskiden”olduğu gibi “doya doya”, “candan” ve “kardeşçe” yaşandığı, çocukların bir arada, belirleyeni belirsiz ve isimsiz kurallarla, özgürce oyun oynama alanı ve fırsatı buldukları bir mahalledeydik ama dostlar arasında, dostlar sofrasında. O günlerde, o yörede olmayan ama bugün içinde yaşadığım yalnız doğup, yalnız büyüyen ve beraberce ölen apartman toplumundan farklı “yalnızlığımızı paylaşacak” insan bulamazdık çünkü “yalnızlık sadece Allah’a mahsustu”, yalnızlık yoktu bizim literatürde...

İlkokul...

Ders aralarında eve birşeyler atıştırmaya gidebileceğim kadar yakın bir okulda, “evimin çevresindeki arkadaşlardan örgülü” sınıflarda ve her sene “değişik bir hoca yıpratarak”, oyunlardan ibaret dünyaya yatay ve dikey çizgiler çizerek adım attığım ve “gidenin dönmediği” harfler rakamlar oyununu tanımaya başladığımız ilk basamak olan ve beş yılımıza malolan adına ilkokul dedikleri yerde ilk sınavıma girdim.
Hala çocuktuk, hala aynı oyunlarda zaman öldürüp, ne ihtilal sonrası Türkiye’si, ne Özal’lı yılların atılımı ile ilgilenmiyorduk... Büyükler kalkınma programlarında, ne olduğunu bilmediğimiz ama “muhtaç” olduğumuz “5 centten” bahsediyolardı, biz “dolar” gördüm diyenlere aval aval bakıyorduk... ve kravatlı yıllara adım atıyorduk, artık büyüyorduk...

Ortaokul

Hayatın 4 seçeneğe sığdırıldığını şaşırarak izliyorduk... Oysa hiçbir oyunda dört gibi komik seçeneğimiz yoktu, sınır tanımazdı çocukluğumuz...
Yine aynı havada, sihirli değneği beklerken müdür sopasıyla karşılaşarak başlıyorduk “ciddi” ve “gençlerin” okuluna; biraz içre dönük – yabancı çocuklarla okuyacaktık- biraz ergen olarak... “Anadolu Lisesi” diyorlardı oraya, tek farkı vardı oysa: müdürü’de öğrenciside daha fiyakalıydı... Ha birde denklem çözmeyi öğreniyorduk. Büyümeye başlıyor, yorum yapmayı öğreniyorduk sonucunda da “rasyonalizmi ve pragmatizmi” buluyor, menfaat diye birşey icat ediyor, dostluğun üzerine kezzap döküp yemeyi öğreniyorduk... Artık tam anlamıyla büyümüştük... Öyle sanıyorduk...

Lise...

Hayatın Ağrı dışında farklı ve güzel olabileceğini “Erzurum Fen Lisesi’nde” öğrendim. Paylaşılacak daha bir sürü şey olduğunu ve şartlar ne olursa olsun “kalıcı, saf ve pazarlıksız” dostlukların kurulabileceğini öğreniyorduk... İnsanın en mahrem yeri yatak odasını paylaşıyorduk “yatılı okul” çatısı altında, ama gerçek benliklerini daha iyi görüyorduk, gizlisi saklısı olmayan bir ortamda ...
Önceleri hayat hızlı, sıkı çalışma gerektiren birşey oluyordu ders kitaplarında sonra da “şık” sayısı 5’e çıkıyordu test kitaplarında ve nihayetinde üniversiteye hazırlık deniyordu “stresli” yüzüne hayatın, stres denen misafirliği bitmez yabancının içimizdeki kalıntısına da “düşünmek”. Ortaokulda başlayan fizik-kimya-biyoloji diye üçe bölünme giderek daha çok “bölücülük” yapıyordu doğunun denizsiz ve gemisiz limanlarında çünkü soru sormaya değil eleştirmeye başlıyorduk bacak kadar boyumuzla...
Bir 94 krizi yaşıyor bundan sonra hayatımızdan çıkmayacak “develüasyon” amcayı alıyorduk konuğumuz stresin yanına yüreğimizin bir odasına... O heyecanla ihtilal bekliyorduk, canım ülkemin enkaz altında bir on yıl daha nasıl yaşayacağını anlamayarak – anlamamazlıktan gelerek...
Tam anlamıyla büyümüştük canım , ne de olsa biliyorduk artık piyasa nedir! mevduat nedir! ekonomi ne ki! öyle mikro ile makro arasında sıkışmış kalmış... Artık siyasette yapabiliyorduk, ekonomiyide tartışabiliyorduk gece “ekmek ve katık” aşırdığımız yemekhane bodrumunda...

Üniversite...

Seneye çalışır giderim nidalarıyla adım atıyorduk, “beğenmeden”, “kazara” düştüğümüz “Marmara’nın” adına Bilgisayar Mühendisliğine denen dünyayı bir ve sıfırdan ibaret gösteren, herkesi yapay zekasıyla yürüten bölüme... En azından lisede iki değil beş şıkkı vardı be dünyanın... Üniversitede herşey ikileşiyordu hayatımızda, mutlularla “güzellikleri göremeyen” körler veya yaşamın farkındakilerle fakültesinin önündeki yeşilliğe oturmaya vakti olmayan mühendisler gibi...

Ve unutulanlar... Aslında unutulamayan, kendinden başka birşey düşündürmeyen saklı duygular... Hayatımın en önemli evrelerinden birine ışık tuttuğundan mıdır nedir aşkı, aşık olanı, ayrangönüllü aşk sevdalılarını burda zikretmem gerek sanırım. Çünkü duygularımın açığa, aşkın ortaya çıktığı yıllardır geceleri uyuyamadan ders çalışamadan gözyaşlarıma sığındığım üniversite yılları. Bu doğrultuda beni bekleyen evliliğimi yazmam gerekirdi ama evliliğide aşkıda yazamıyacağımı, onların ancak yaşanabildiğini öğrendiğim duygusal yıllarımdır üniversite yılları...

Bundan sonrası mı?

İş hayatı, çalışma ve geç kalmış “iş dünyası” kavramı tanışıklığı... Yaşam çalışma saatlerine sığdırılmamalı sloganları... Ve hiçbir zaman kaybetmediğim umutlarım, kendim ve ülkem için...