Kağıdı, kalemi elime almayalı nice zaman olmuştu. Artık hiç yazmıyorsun demişlerdi. Evet, doğruydu bu. Ama bütün bunların bir nedeni vardı elbet. Korkar olmuştum kelimelerden…

Kelimeler artık hayattan korkularımı çarpar olmuştu yüzüme…

Korkuyordum gelecekten ve neler getireceğinden…

Korkularımız ve biz… Ne çok yan yanayız, ne çok ayrı… Halının altına süpürülen tozlar gibi bir gün mutlaka gün yüzüne çıkacaklarından haberdarız. Belki de bu yüzden mutluluklarımızı dahi doyasıya yaşayamıyoruz. Bir gün kaybedeceğiz korkusundan…
Ben artık mutluluktan da fazlasından korkuyorum… Mesela bağlanmaktan… Bir şeye, bir yere, birine bağlanmak fazlasıyla yoruyor beni artık. Bir çıkmaza dönüşüyor hayatım ve olduğum yerin bir adım ötesine gidemiyorum… Oysa bildiğim tek bir gerçek var ki, baki olan yalnızca ‘O’.

Böyle kaygılarım yoktu eskiden… Eskiden hüzünlerim de farklıydı… Etrafımdaki kalabalıkların birer birer azalması mı buna sebep? Ya da başka bir şey… Bilmiyorum… Ne tuhaf değil mi, hep “eskiden” diye başlıyoruz cümlelerimize, ya da yazılarımızın bir kıyısında mutlaka oluyor geçmişten izler…

Geçmişte takılı kalıp, gelecekten kaygı duymak… İşte en büyük korku bu… Hepimizi es geçtiği şey ise “anı yaşamak”. Şu sıralar anı yaşamam için çok güzel bir nedenim var… İşte bu yüzden tekrar sarıldım kaleme, kağıda. Biliyorum ki her anım özel ve güzel… ve geçip giden hiçbir anımın tekrarı olmayacak… Yaradan neylerse güzel eyleyecek…
Korkularımı şimdilik askıya alıyorum…
Ve anı yaşıyorum…
Yaşantımı değerli kılan her şey adına…