Bir etkileşimdir oldu, nasıl oluverdi anlayamadan.
Gözlerdeki pırıltıydı sebebi bu vurgunun, ah o gözler olmasaydı, kanar mıydı yürek bu denli...

Gözleri takiben sözler girdi devreye, hem de ne sözler,
Kelam kelam olalı bu hale girmemişti hiç,
böyle aşık, böyle tutkun..

En çok yaralayan hangisiydi bilemedim,
düşüncesi miydi, yoksa yalınlığı, yumuşaklığı,
yoksa tekmil herbiri miydi canımı yakan,
benim olamayacağı mıydı?

Bir soru yükseldi yüreğimin derinliklerinden,
İstiyor musun peki tüm bu güzellikleri?
Karamsar bir bakış sardı dört bir yanımı,
suspus oldum, cevap veremedim dilim tutuldu..

Sahi neydi bendeki bu hal,
anlamsız, kararsız ve aynı zamanda mutlu ve heyecanlı...

Tüm bu karmaşanın içinde bir de baktım ki
elimde itinayla tuttuğumu sandığım çiçek soluvermiş,
boynunu bükmüş, küsmüş sanki bana,
yapmam gerekende salıvermek oldu onu,
ait olduğu yere yüreğinin derinliklerine...