Zor bela, yeni uyanmıştı. Kollarını iki yana açarak epeyce esnedi. Gözlerindeki çapaklar kirpiklerini dahi birbirine kenetlemişti neredeyse. Annesi içeriden kendisini çağırıyordu: “Oğlum, haydi sofraya!..”

Uzun süre elleriyle gözlerini ovuşturdu. Hâlâ uyku hali vardı üzerinde. Sofraya oturdu. Masada hazırlanmış bulunan bir bardak çaya uzandı hemen. Annesi: “Elini, yüzünü yıkamadan mı geldin?” diye sordu. Kafasını kaldırdı. Annesine baktı. Tekrar masaya çevirdi yüzünü ve kahvaltıya devam etti. Belli ki annesinin ne dediğini dahi anlamamıştı. Zaten hem uykuda, hem hülyalarda, hem de başka taraflardaydı.

Kahvaltısını yapıp hemen sofradan kalktı. Acele çıkması lazımdı. Bir taraftan halk otobüsünü kaçırma telaşı da vardı. Dış kapıyı açtı. Ayakkabılarını kapının önüne doğru attı. Annesi içeriden tekrar seslenmişti ki hemen kapıyı çarpıp çıktı: “Oğlum!..”

Hukuk öğrencisiydi. Çok istediği bu bölümü uzun çabalar neticesinde kazanmıştı. Bir taraftan kendi hedefleri etrafında şekillenen hayata dair düşüncelerini de her yerde beyan etmeye başlamıştı. Elbette kendisi gibi düşünen çok kimseler bulmuştu ve kendisi gibi düşünen çok taraftarı olmuştu. Özellikle hürriyet noktasında, onun fikir ve faaliyetlerinin üzerine su dökecek bulunmazdı. Hürriyet diyor, hürriyet istiyordu.

Hava soğuktu. Elleri cebinde, boynunda atkısı, kabanının yakası ensesini kapatacak vaziyette ve koltuk altında ders kitapları ile otobüs durağında bekliyordu. Onunla beraber otobüs bekleyen birkaç kişi daha vardı.

Bu kimselerden biri de bir genç kızdı. Uzun bir pardesüye bürünmüş bu kızın bir elinde çantası, bir diğer elinde de kese kağıdına sarılı kahvaltılık vardı. Yalnızca önüne bakıyordu bu genç kız.

Halk otobüsü geldi. Duraktakiler yavaş yavaş biniyorlardı otobüse. Sadece bir koltuk boş kalmıştı. Koltuğa doğru yöneldi. Baktı ki bir kişi daha o koltuğa doğru geliyordu. Hemen hızlı bir hareketle koltuğu kaptı. Lakin otobüsün de sarsıntılı şekilde hareketlenmesinden dolayı diğer kişi ellerindeki her şeyi yere düşürmüştü. Koltuğu kapmak için yarıştığı kişi, durakta dikkatle izlediği o genç kızdı. Bütün kese kağıdı savrulmuş, kahvaltılıklar etrafa dağılmıştı. Ayakkabıların taşıdığı tozdan, çamurdan kahvaltılıklar da nasibini almıştı tabi. Herkes kendi kendisiyle meşguldü. Genç kız yere çömeldi. Etrafa dağılanları toparladı ve doğruldu. Sonra ona baktı. Göz göze geldiler…

Birden…

Hava soğuktu. Elleri cebinde, boynunda atkısı, kabanının yakası ensesini kapatacak vaziyette ve koltuk altında ders kitapları ile otobüs durağında bekliyordu. Genç bir kız gözüne ilişti. Uzun bir pardesüye bürünmüş bu kızın bir elinde urgan, bir diğer elinde gözyaşları vardı. Yalnızca önüne bakıyordu genç kız… Koltuğu kapmak için hızlı bir hareketle atıldı ve koltuğu kaptı ki genç kızın elindeki gözyaşları her yana dağılmış, urgan ise kendi boynuna geçmişti… Sonra ona baktı. Göz göze geldiler…

Yavaş yavaş gözlerini araladı… Baş ucundaki annesi, tülbendinin köşesi ile alnındaki terleri sildi ve söylendi: “Oğlum! Ah oğlum! Sana demiyor muyum elini yüzünü yıka diye?..”

Biraz kendisine gelmişti. “Ne oldu bana böyle?” diye sordu, bir hastanede, yatağa sarılı vaziyetteki haline bakarak.

Annesi “Kahvaltıdan sonra, odana giderken başını kapıya çarptın yavrum…” dedi.

Biraz daha toparlanmaya çalıştı yatağın içinde. Ama az önce gördükleri de gerçek gibiydi. Hayatını normal seyriyle yaşıyordu da bu hal neyin nesiydi. Asıl bu hal rüya olmalıydı. Salladı başını ki uyanmalıydı, fakat şiddetli bir ağrı girdi başına… Maalesef, içinde bulunduğu durum şu anki tek gerçekti.

Gözlerini bulundukları odada biraz gezdirdi. Annesi, babası ve kız kardeşi vardı yanında… Bir de kapının eşiğinde bekleyen hemşire…

O temiz beyaz elbisesine bürünmüş, saçları kapkara ve dümdüz, yüzü neredeyse belli olmayacak biçimde yalnızca önüne bakıyordu… Yalnızca önüne…

Annesi, oğlunun hemşireye baktığını fark edince ona: “Sağ olsun, hemşire kızımızın bize çok yardımı dokundu.” dedi. Ardından hemşire hanım başını kaldırdı ve sonra ona baktı. Göz göze geldiler…

Bütün şaşkınlığıyla başını sıkıca salladı. İşte o an başı çok fena ağrıdı. Rüya filan değildi. Hemşire hanım, o gördüğü genç kızdı. Gözlerinden tanımıştı. “Sizi…” dedi, “…sanki daha önce görmüş gibiyim.” Sonra genç hemşireyi nasıl gördüğünü anlattı odada bulunanlara ve o genç hemşireye. En nihayetinde hemşireye bakarak “…ve o urgan sizin boynunuza geçti.” diye bitirdi. Hemşire: “Siz mi taktınız yoksa onu boynuma?” diye sordu tebessümle. Herkes, hemşirenin bu yorumuna gülerek karşılık verdi. Yalnız o gülemedi. Birden ağlamaya başladı. Odadakiler şaşkınlık içinde kendisine bakıyordu.

“Anne!..” dedi. “Anne! Gözlerimi siler misin?”

Annesi yine tülbendinin kenarıyla yaklaştı ve gözlerine hafifçe dokundu. Tülbende kan bulaşmıştı…

“Olamaz!.. Olmamalı!..” diye haykırarak, kan ter içinde uyandı. Odasından çıkarak hemen lavaboya gitti. Geldiğinde meslektaşları odasındaydı, kendisini merak etmişlerdi. Bir hışımla masasına yöneldi. En üstte bulunan dosyayı aldı eline ve paramparça etti. “Hocam ne yapıyorsunuz?..” sorularına, “Yazık oldu deklarasyona!..” sözlerine aldırış dahi etmiyordu.

Masasının üzerinde, yıllar önce vefat eden annesinin fotoğrafına baktı… Baktı…

“Hayır!” dedi “Yapamam… Senin ellerini kana bulayamam anne!..”