Görmedim henüz o ilk gördüğüm gün seni
O merdivenden inerken, çıkmadın gözlerimin karşısına
Değildin hiç tanıdık bildik evlerde
Uzun bir koridor yalnızlığını paylaşmadık hiç
Tanıştırılmadık biz tanımadığımız kişilerce
Yüklenmedik henüz şiirlerle sarılası yaralarımızı
Hazır bile değiliz belki karanlıklara
Sunulan bize uzun gibi görünen kısa zamanlara, hayatlara
Dönülmez uçurumların sahipsiz sabahlarına...

Gördüm nihayetinde o ilk gördüğüm gün seni
İnerken gözlerimdeki sisli merdivenden
Sonra karşılaştık yine eş, dost bilindik evlerde
Tanışma faslı sonra çekingen bir gülümsemeyle
Bir koridor kadar yalnızdık paylaştığımız evrende
Sorduk, yaralandık, şiire bulandık ansızın
Artık hazırdık düşsel, yitik karanlıklara
Birlikte sonsuzlaşan zamansız yalanlara
Ansızın çıkagelen yalnız sabahlara
Yalnız sabahlara...