Yüreğinin kanayan yaralarını alda gel. Sen sen olduğun için gel. Bedduan sende kalsa bile gel. Acıtan, yakan, kavuran aşkınla gel.. gel yeterki yüreğin olduğu için,yaşamayı bildiğin için yüreğindekilerle gel.

Ben anemon; yamaçlarda, patikalarda,kırlarda büyüyen bir çiçek.
Dalgaların sesi olurdu bana ninniler.
Yalçın kayalara çarpan ruzgarlardı sohbet ettiğim. Deniz kenarının kumlarıydı beni sarıp sarmalayan battaniyem.
Ağaçların hışırtısıydı yüreğimi ürperten.
İnanan insanların tebessümüydü beni büyüten.
Senin için hazırım acıylada yoğruldum.
Kıraç toprakların insanları göz yaşı olup dokundu yanaklarıma.
Everes gibi yüksek, aysberkler gibi derin bakışlar atıldı yüreğime.
Çekiştirildim bir oyana bir buyana.
Kaçtım sonra sebepsizce
Kaçtım
Her kesden her şeyden
Bir sana sığındım.
Bir sen anlarsın beni
Çünkü sen talisman'sın

                                                                                                            feride

                                   Yanağımda bir meltem, arasıra okşar kaçar beni. saklanır dalların arasına muzip muzip gülümser bana. gecenin loşluğunda bir el tutarda sıkar yüreğimi, gözlerimi açamadan kaybolup gidi verir. bir kucak sarmalarken bedenimi saçlarıma dokundurur dudaklarını, nefesini hissederim ensemde, dönüp baktığımda yine göremem seni.

                                   hayal sevgili ! gerçek olup gelemezmisin bir gün? kalamazmısın sonsuzluğun başlangıcına? özledim seni hem de çoooook özledim. ben doğalı beri seninle konuşuyorum. seninle oynuyorum, seninle düşünüyor, seninle uyuyor yine seninle uyanıyorum. yüreğim yorgun seni beklemekten. dün değil evelki gündeğil ben seni doğduğumdan beri bekliyorum...

              Büyüyorum acılarıyla hayatın. sahteliklerini yüzleştirirken, gerçekliği ile; olmasaydın keşke bukadar karmaşık, yetseydi sadece seni sevmek. ama sevgin de yalan yaşanılası neren var. gülüşlerin tuzak, kah kahaların ızdırap, tebessümün ise koca bir boşlukmuş meğer.

               yazılarda soluklanmasa insan bir yüreğe dokunmasa arasıra, içten bir gülüşle teşekkürü görmese gözlerde ki pırıltılarda. neye yarar nefes almak.

Ve sen hayalmisin rüya mı? sorabilsem sana. gerçek olurda bir gün tutarmıydın umutlarımın ellerinden. dikermiydin beni ayağa. diğer kanadım olup uçarmıydık sonsuzluğa...

Bahçeleri büyülüydü benim yaşadığım yerin. 
Denizin kokusu saçlarımdaymış meğerse yıllardır. Ayrılana kadar oradan bunu bilemedim. Parlayan gözlerimde artık bir eksik var.  Bilmem geri gelir mi, döner mi bir gün. Dalmadıkça dalgalara bakışlarım, üşütmedikçe batan güneşle sahillerin de esen sonbahar rüzgârları.
Özlemişim seni be hem de çok özlemişim. Kayalarına çarpan dalgaların gibi sarılmalıydım sana, kumlarına serilen güneş gibi yapışmalıydım toprağına. Ayıramazlardı belki o zaman bizi. Ama topraklarında benden bir parça var zaten. En büyük değerim seninle koyun koyuna yatıyor değil mi. gelsem koklasam bir avuç alıp ta toprağından, babam kokar mı benim. Bilmem hanginizi daha çok özledim belki de ikinizle harmanlandı hasretim. Kızıyorum sana şimdilerde büyütmeseydin beni diyorum o büyülü bahçelerinde, olmazdım şimdi böyle bir garip mahzun, olmazdım insanlardan farklı deli huyum.  Neden duygularımda senin gel gitlerin var. Neden senin kadar bende doluyum. Büyüttükçe beni içime işlemişsin.
Erguvanların, atkestanelerin, akasyaların, söğütlerin, türlü envai çeşit çamların, bakımlı çimlerinle çayırda ki kurumaya yüz tutmuş otların, pürlerin arasında ki küçük kayaların, patikaların martıların, dalgaların, balıkçı kayıkların yazın kalabalığın, kışın kimsesizliğinle ben mi sana, sen mi bana benziyorsun hala bilemedim.

                                                                                              Feride Özdemir