Seni her gün doğuran da benim öldüren de...
Giderken dehlizlerime bir kez daha, en göz alıcı ihtiraslarına meydan okuyorum işte dünyanın. Ve gülün diyorum insanlarım şerefine dünyanın. Salınırken dünyanın siz parlak ışıklı aşk sokaklarında bir kurşun daha düşüyor ıssızlıkta bir çocuğun alnına. Bir bombanın aleviyle ısıtıyorlar üşüyen parmaklarını karanlık odalarında. Söylemiş büyükleri " karartma var bugün" diye. Kapatmışlar öylece aydınlıklara kapılarını ve perdelerini. Düşlerine sarılmışlar gülebilmek için. Dokuz taş oynarken eğlenebilmek için, kaç asır sonra taş kaynatıyor yine anaları.
Giderken dehlizlerime bir kez daha, düşünüyorum sevgili seni. "İnciniyorum." İncitmemek adına seni, gülüşlerimi çığlıklarıma çevirip, içime gömüyorum. İçime gömüyorum sevgili, sevgili gülüşlerimi, gülüşlerini kuşanarak...
