|
Amistad taşımıştı ruhumu yeni dünyâya,
bu yüzden çözemiyorum korkusuzca,
içimin palamarlarını,
hayâtın sonsuz sularına!
ben,
kalyonlardan en çok bu yüzden nefret ettim!
...
dalgın yürüyüşlerle geçer şehrin ortasından,
içine coşkun nehirler akar,
ara sokaklarda uzar gider gölgesi yolcunun,
düşmez sığ sayfalara sözleri,
derin sulara saklar!
...
çözülmez kuşatılmışlığın,
kendi içini emmeden
bu şehirde,
geceden,
saf bir yalnızlığa,
damıtmadıkça kendini,
zerreden!.
sözler ne zaman akar bilir misin, sonsuza,
ve ne zaman sığmaz, sığ sayfalara,
seyyâl, öylesine bir kelimedir,
gemiler geçirmedikçe yüreğinden!..
|
|
