Bugün kafam bir ağırlık yığını sanki.İşten geldim.Mutfakta bir bulaşık tepesi ama ondan daha beteri  insanların düşünmeden attığı taşlardan kanayan bir beynim var.Onu sakinleştirmekde bir sanat,insanlar boşuna meditasyon ,yoga öğrenmiyorlar.   Dün okuduğum bir yazıda şöyle diyordu içinde bulunan kırgınlık,pişmanlık,umut,üzüntü her ne varsa serbest bırak içinde sağa sola hareket etmesine izin verme.Bende bir yandan bulaşık yıkayıp bir yandan içimdeki kızgınlık bulutunu serbest bırakayım.Hiçbir şey yapamadığını görüp dışarı uçsun.Acaba bu kadar kolay mı?

Nasıl başladık yaşama? Nedir hayat yolumuzda ilk anımız? Benimki orta halli evimizin sobalı oturma odasından ,arkası yarınlı ,ama en önemlisi anneli sabahlardır.Mutlaka kızarmış ekmek ,birazda peynir vardı o sabahlarda.Ama en belirgin öğeler annem ,radyomuz ve ayağıma onu giydirdiği lacivert üzerine kırmızı puanlı çoraplar.Sanki mutluluğun elle tutulur hali.