Susmakmış,sükunetin bankında dudağını büküp oturmakmış çaresizce,elele gecen çiftlere iç geçirerek bakmak derin bir offf çekmekmiş AYRILIK...
Ardından sallamakla gözyaşlarını silmek arasında kalan bir mendili dilenci gibi önüne serip açmak,bir hayır duası için önüne atılan bozukluklarla kuşların karnını doyurmakmış YALNIZLIK...
Yüreğini eşelemek bir köpek gibi ömür boyunca,bulamayınca başını önüne eğmek ve devekuşları gibi başını altına saklayabilecek toprak aramakmış MUTLULUK...
Boğaza kelimelerin çığının düşmesi ve o çığın kazıdığın yüregine dolmasıyla odanın soğuk duvarları arasına sıkışmak,dışarıdaki oksijeni ciğerlerine kabul ettirememekmiş ÖLMEK...
Şimdi bende diyorum ki;ayrılık kokar tüm yalnızlıklar... Ve ölmek;mutluluk peşinde koşarken acemi bir şöförün kullandığı aracın altında kalmakmış aslında...
