Ansızın çeker silahını gece
Ve doğrultur ilk gördüğüne
İlk gördüğüyse hep gündüz olur
Çarpar kurşunlar gündüzün göğsüne
Bir mermi peşine bir mermi daha
Gündüz hain bir pusuda vurulur
Kalleş kurşunlarla yere düştüğündeyse
Hiç paylaşamadıkları zaman durur.
O zamanın durduğu vakitteyse
Etraf;kurt çakal it sürüsü
Kim kimi sıkıştırırsa kuytuda
Gözüne birini kestirdi mi azrail
Kim yolunu kaybetmişse gecede
Ufak bir çocuk geçer yol kenarından
Korkmadan üstelik küçük adımlarla
Çakallar beklerken kalacak artıkları
İtler ürür,kurtlarsa ulamakta
Ama herkesin kendinden bir gündüz bulabileceği
Ufak bir çocuk yürür karanlıkta
Ne yazık ki unutmuş artık insanlar
Atılan kurşunların birgün kendini bulduğunu
Ey kendine kurt diyen it çakal sürüsü
Karşındakini sen hep görürken kuzu
Olduğun gibi mi indin gökyüzünden
Dön bir bak ardına hatırla çocukluğunu
Gördün mü zaman durunca nasıl da unutmuşsun
Daha düne kadar ana kuzusu olduğunu...
