Hem yangını çıkaran olup, hem de yangından kaçarak kurtulacağını sanmak, bir açmazdır. Üstelik yangını söndürme iddiasıyla kaçmak, açmazın çok ötelerine uzar. Yangından kaçarak kurtulabilir, ancak söndüremezsiniz.
Ne bulutlar, ne de kuytular engelleyemiyor, “gün başlıyor” diyerek doğudan yükselip, aydınlatmasını.
Peki kimden, neden, nelerden kaçıyordu o insanlar? İnsan kendisinden, belleği ve anılarından kaçabilir mi? İnsan beyni bilgisayar beyni değil ki sıfırlanıp, bir anlamda yenilensin…
Hiçbir insan, kimlerin çocuğu olarak nerede ve ne zaman doğacağını seçmez. İstese de seçemez. Gerçek böyleyken, insanın nereli olduğu, rengi ve kökeni hata olamaz, olmamalı. Suç, hiç olmamalı. Teorik olarak bu yaklaşımı doğru bulanlar çoğunluktadır.
Bu güneş altında söylenecek çok söz, yapılacak çok iş, keyifli sürdürülmesi insana bağlı yaşamlar vardır. Yaşam inatçı ve dirençliyken, insanlık uzun bir öyküdür. İnsan makroya doğru gelişerek sürebilecek uzun bir yolculuğun ilk anlarındayken, evren ölçeğinde dokusal hücresinin içindeki mikro bir yaşamdır, şimdilik.
Genel olarak yaşam üçlemesi dün-bugün-yarın yaklaşımının yarın bölümü, şu an bile yarına doğru yol alırken, yaşamlardan uzak değildir.
Hoş bugün bile var olan kaynak ve olanaklar, insanlar arasında daha dengeli ve adil dağılmış, dağıtılmış olsaydı, yarınlarımıza daha iyimser ve insani bakabilecektik. Ancak ve ne yazık ki dünyanın kaynak ve olanakları, insanlar arasında dengeli ve adil dağılmamış, dağıtılmamıştır.
Demokrasiyi sandığa oy atmakla sınırlı gören, görmek isteyenlerle seçtikleri, demokratlığı kimselere bırakmıyor; demokrasiyi anlamanın ilk basamaklarında bile değillerken.
“Bekledim de gelmedin” şarkılarının yankılandığı topraklarda ne beklenenler benzer, ne de sihirbazlar gelir. Gelenler de sihirsiz değnekli gelir.
"Ben-ben-ben, ben-ben-ben" diye düşünerek yaşayan insan, çoğu kez sorumsuz sonuç değil, sorumsuz nedendir…
Kavramlar giysilere benzetilebilir. Hani içini doldurunca üzerimizde şık ve güzel duran, dolduramayınca hoş görünmeyen giysilere…
Kimse kimsenin işine karışmaz… Komşunun tavuğu, komşuya kaz görünmez… Kimse diğerini yolunacak kaz gibi görmez…
İnsanların önemli bölümü kaybetmedikleri eşeklerini yeniden bulmanın sevinciyle yetinmeyip, coştukça coşmuştu.
İnsanlığın büyük evi dünyamızın beğenilerek, insanca yaşanılacak bir yer olmasını istiyorsak; sorunların değil, çözümlerin bir parçası olmalıyız.
Onca yıl uğraştıktan sonra yaratıcılarına ulaşmış, yeniden bir araya gelmişlerdi. Şimdi aynı yerlerde bir araya gelebilme zamanıydı. Yeni amaçları buydu. Tüm güçleriyle bu amacı gerçekleştirmek, yeni görevleriydi.
Dünya benim için dönmüyor. Güneş benim için doğmuyor. Dünya, dönmesi gerektiği için dönüyor. Güneş, doğması gerektiği için doğuyor.
M.S.Üniversitesi, Güzel Sanatlar Fakültesi, Grafik Ana Sanat Dalı’ndan mezun olduğumda, takvimler 1982 yılını gösteriyordu.
Yıllarca o ajans senin, bu ajans benim diyerek; meslek tanımı olarak grafikerlik, görev tanımı olarak sanat yönetmenliği yaptım.
Grafik sanatların, reklamcılık olarak tek bir alana sıkıştırılıp adlandırılmasını yeterli; tek işlevinin tüketimi körüklemek olduğu düşüncesi ve yaklaşımını doğru bulmuyorum.
Bu nedenle yaşadığımız günlerde serbest olarak çalışıyorum.
Temel sanatın, yaşam olduğunu düşünüyor ve yetinmiyorum.
Yıllardır amatörce kısa ve uzun metinler, öyküler, denemeler yazdım. Kâğıtları, boyaları görünce dayanamayıp karikatürler, desenler çizdim. Hala da yazıp çiziyorum.
Son nefesime dek yazıp çizmeyi sürdürmeyi de amaçlıyorum.
Not: Resmi adım Asım Öztürk. Ertuğrul takma adım. Çok yaygın olan soyadım, zaman zaman olumlu, olumsuz karışıklıklara neden olabiliyor. Tanışmadığım onlarca Asım Öztürk var. Ertuğrul’u bu nedenle kullanıyorum.
İstanbul
Sormak, aramak ve bulmak...
Edebiyattan müziğe, resimden karikatüre, sayıları çok fazla.
Aziz Nesin, Jack London, John Steinbeck.
İletişim kurduğumuz ortamla ilgili güzel, kapsamlı bir bilgi sitesi.
Karanlıkları aydınlatan bilimle ilgili düzeyli bir site.
Konusunda yetkin, benim de yazarı olduğum bir site.
