Varlık ve Yokluk. İki zıtlık, iç içe. Göz önünde.

Hayat çift taraflı madeni para gibi. Bir tarafında değeri yazıyor, diğer tarafının ise değeri ölçülemiyor. Fiyatı bilinenlerin öyküsü. Rahatlık içinde yetişip, hayatı tanıyamayanların.

Varlık, yokolacak olandır insanda. Yokolmayacak bir şeyi varsa o da 'Onur'udur.

Para kazanmak için verilen değer ve zamanın ciddiyetini sorgulama düşüncesinden neden inatla kaçar ki insan? Değer olgusunu kağıtlara tapınma üzerine kuranlara dair bir öykü.

Yoksulluk, yokluğun en acı hali belki de ve yokluğu en derin olarak yaşayan yoksulları çoğumuz fark etmiyoruz bile. Peki, acınası halde olanlar onlar mı sizce?

Bir çocuk, bazen her şeydir.

Aşk nedir, ne değildir, neler getirir, neleri götürür. Kısacık, bir solukluk bir anlatımı.

Ufacık şeylerden mutlu olanlara ithafen.
(Cino hakkında bilgisi olmayanlara dair açıklama: cino bir çikolata türüdür. Özellikle 90lı yıllarda çocukluğunu yaşayanlar bu çikolatayı iyi hatırlarlar ve çok severeler. En azından benim için öyle.)

Farkedilmeyenler kulubüne hoş geldiniz.

Kişinin şehre katkısı diye bir şey var, yaşayınca anlıyor insan.

Unutmaz insan, unutmaz asla, sadece alışır yokluğa ve ne kadar zaman geçerse geçsin alışmış olsa bile yokluk duygusuna, unutmayı istediği her neyse o, oradadır, sadece üşümüştür, soluktur rengi. Unutamamak, insanın en büyük yeteneksizliğidir.

İnsanın ömrünü adayabileceği ve geçirebileceği birisini bulması ne kadar zor değil mi günümüzde. Hep masallarda duymaya alıştığımız bir yastıkta kocayan çiftleri gerçek hayatta görebilecek miyiz acaba? Bir insan bir insana ömrünce katlanabilir mi ki kendine bir ömür katlanamazken..

Modern zaman insanın iş dünyasında düşebileceği bunalımın karamsar bir bakış açısıyla anlatılışıdır bu yazı. Toplum bizi nereye sürüklüyor ya da nereye sürükleniyoruz toplum olarak. Cevapsız sorulara kendince bir cevap.

Kimse beklemez ki ölümü ya da kimse bilemez ki bi an sonrasında neler olabileceğini. Ve sorumsuzca büyüyen bünyeler bunun kıymetini anlayamayacak kadar yoksun yetişirler düşüncelerden. Bir 'yoksunluk' varsa eğer yer yüzünde, bu yoksunluk onlardadır işte.

İç sesimiz bazen bizi esiri yapar, kurtulamayız onun çokluğundan.

Bazı kaybedişler bazen mutluluğa götürebilir sizi.

Ölümün bile sıradanlaştırılıp, içi boş bir kavram haline getirilmesi aslında ne kadar ürkütücü. Bir hayat ne kadar hayatla ilintili oysa ki. Ve bir ölüm hiçbir zaman sıradan değildir. İstatistiki bilgi değildir.

Bir kadın anlayamaz belki bir erkeğin askeriye içerisinde yaşadıklarını. Daha çok bilemez, çünkü yaşamadığı için kafasında kurgulayamaz olanları. Askerlik bir erkeğin hayatı için çöpe atılan zaman topluluğudur. Ve herkesin şansı yaver gitmez orada.

Yeni başlayan yalnız adayları için, durum değerlemesi.

Küçücük umutlar yetiştirir yürekleri kocaman olan çocuklar. Yaşıtları hayat telaşı nedir bilmezken onlar ekmek kavgasına çoktan girmişlerdir bile. Hayat herkese adil davranmıyor. Terazinin kefeleri hiçbir zaman eşit değil maalesef.