Ölmeye vaktim yoktu seninle
Akşamsefaları açarken yüzünde
Bir tek sesi gelirdi martıların
Yansırdı gemilerin ışıkları gövdemize
Ve bende kalan siyah bir atkın vardı
Boynuma doladığın,dolarken ağladığın
Ama inatla sakladığın bir son duruyordu içinde
Tanıştırmaktan utandığın,utandıkça
Kırmızılarla hızlıca yanaklarına taşıdığın...
Kırmızılarını özledim bana bıraktığın sonun yanında
Ne zaman solmuştu akşamsefaları
Neredeydi martıların ıslık sesleri
Bir tek atkım duruyordu boynumda
o da senin bağladığın,sardığın gibi değil
Özensiz,gelişigüzel,basit ve hoyratça
Artık adresi de kayıptı bu kentin
Cebimdeki avuntular düşerken avuçlarımdan
Camdan hayatlardan biri daha çatlıyordu
Dökülüp,dağılıyordu kayaların üstünde
Ellerimde gemilerin ışığında yazdığım bir mektup
Adım adım geliyorum sana korkmadan
Arkama bakmadan,ardımda birşey bırakmadan
Aslında unuttuğum,bıraktığım birşey vardı
Sınırları belli olmayan koca bir zaman
Onu da itmiştim bir hışımla elimin tersiyle
Herkes gibi o da farkında değildi ama
Ölmeye vaktim yoktu seninle...
