İnsanların yansımalarını izliyorum. Böylesi daha iyi. Daha parlak. Ve belkide daha iyimser.
Sorun şu ki. Yakından bakmaya korkuyorum. Umut vaad ediyor uzaklıkları. Bir fotograf karesindeki içten bir gülüş gibi.
Yarım kalmış iyimser hikayeler gibi. Orada, tam orada bırakıyorum her şeyi. Bu şekilde bakmak ama; görmemek daha iyi.
Oyunun en güzel tarafında. En şahane aşk sahnesinde. Ve en düşsel renklerinde hayatın.
Yansımalar gerçeğin kendisi değil. Üstüme düşen bakmak istediğim üzerime yağan beyaz partiküller gibi.
Elime tutuşturulan kristal bir taş gibi. İçinde küçük bir klube olan sallayınca renkli kar yağan küre gibi.
Bana mutluluk veren, karanlık gelmeden iletişimi kesebileceğim frekans gibi.
O halde her şey yolunda. Kontrol bende. İçine zaman zaman girip çıkabileceğim mutlu oyunun tüm başlangıç ve bitiş perdelerinin kontrolü bende.
Yansımalar gerçeklerden daha iyi. Gerçek tam bir baş belası. Gerçek cam kırıkları. Bakmaya değil görmeye başladığım an kör eden bir karanlık.
Bir o kadar da mide budalandırıcı. Bir o kadar görmeye başladığın an delik deşik eden keskin bir bıçak.
Kapının arkasında bekleyen makul karanlık. Endişe ve korku tozu. Böceğe dönüşen her şey. Sıradan bir yaşamın sırasızlık sızısı.
Aniden gelen. Yüzüne tokat gibi çarpan. Eşitlikler arasında yok edici tek gerçek. Sen içerinden ve dışarıdan kovan maskesi düşen vahşi bir kıyım.
Ne zalimsiniz. Budaya budaya tek ayak üstünde kalan mankenden bozma bir korkuluk gibisiniz.
Zavallı bir yalnızlık içerisinde pul, pul dökülüyorsunuz.
Gündüzlerin bitmesini bekleyen geceleri kendinle uyuyan korku.
Sürekli beynimde vızıldayan kendisini sokan arı kovanı.
Ne zalimsiniz.
Oysa bana her şehirin kendi yol haritası. Kendi kuralları var derdiniz.
Beyninizde yaprak kıpırdamayan esnemeleriniz. Küçük kibirleriniz. Küçük kan hesaplarınız.
Yuvarlaya yuvarlaya tam'a dönen bitik sonuç çıkarımlarınız.
Cam gibi kesiyor gerçeğiniz.
E.D
