]Diyaloglarımda kendimden bahsetmekten hoşlanmasam da yazı yoluyla kendimden çok rahat bahsedebildiğimi, hatta buna can attığımı fark ettim ve bunun nedeni hakkında kendimi sorgulayayım dedim.
Aslında uzun olmayan ama detaylı sorgulamalarımdan sonra gerçeği keşfettim.
Benim çekincem kendimden bahsetmek değil. Benim korktuğum şey, insanların beni dinlememesi ve benim öylesine konuşmuş olmam...
Üstelik bu beyhude bir korku değil. Çoğu zaman başıma gelen bir şey.
Kendimce çok önemli bir şeyden bahsederken ansızın karşımdaki şarkı söylemeye başladığında ya da "Aaa! şu kuş ne güzel koşuyor!" diye bağırdığında (bunlar ve daha fazlası gerçekten oldu,) gerçektenn incindiğimi fark ettim ve artık kendimden çok nadir ve çok az arkadaşıma ve çok az şeyimden bahseder oldum. Yine de insanları dinlemekten büyük bir zevk duyuyorum.
Acaba, diyorum konuşmamda mı bir gariplik var?
Olabilir; ama insanları dinledikten sonra onların söyledikleri hakkında fikirlerim dinleniyor da neden kendi hakkımda söylediklerim dinlenilmiyor? Eğer konuşmamda bir gariplik olsaydı o fikirlerim de dinlenilmezdi.
Bazen de başıma şöyle bir şey geliyor:
Bir şey söylüyorum ve yine dinlenilmediğimi düşünüyorum; ama birkaç hafta sonra bana sen bana şunu demiştin diyorlar.
Çok garip oluyor...
