Bazen diyorum ki;bir gün çıkıp gelsen bütün gemilerinle kuşatsan denizlerimi,işgal etsen her yanımı,savunmaya geçmeden sallasam beyaz bayrağı,görsen nasıl esir düştüğümü gözlerine,bir daha bakmasan yüzüme öylece sussan.Bense kimseye hissettirmeden verdiğin nefesi çeksem ciğerlerime.Beynimin en ücra köşelerindeki şarteller atsa kararsa gözlerim ve çıkıp gelsem kapına,tutsam ellerinden sonra delice koşsak tek kelime etmeden,dursak bir çiçekçinin yanında,o anda çiçeklerin nasıl solduğunu görsen ve otursak sahil kenarına...Hala konuşmasak içerken demli çayımızı,martılara simit atsak,dizlerimin üstüne çöküp kapansam ayaklarına öylece bakışsak,o taçlanmış alnının ortasına bir buse kondursam ve ayrılsak ama tek kelime konuşmasak.
Bazen diyorum ki uzaktan uzağa bağırsak;sen beni duymasan bense sana koşan ayaklarımı zincire vursam,ne sesin gelse ne kokun,gözlerinden uzak yaşasam bu kentte bir gün döneceğini bekleyerek.Kafa tutsam hayata,geceleri yastığıma sarılsam,konuşsam duvarlarla ama sen hiç olmasan,son nefesimi verene kadar kendimi avutsam.Derken bir tabut görüyorum caminin bahçesinde,etrafı kalabalık;siyahlar içinde insanlar,göğüslerinde bir resim,bir delikanlı bekliyor elleri tabutun üstünde,parmağında yüzük üstelik ben yaşlarında,duyuyorum ki yeni evlileri ayırmış ölüm,tükeniyor kelimeler o anda düşünüyorum ki ölüm uzaklıklardan daha beter.
Artık diyorum ki gelme sen;uzaktan uzağa seveyim,kapansın sana giden yollarım,düşlerimde kal,bedenimde kal,dışarıda yağmur var sızma yüreğimden,bilme seni sevdiğimi yaşarım tek başıma nasıl olsa herşeyin sonu varken...
