Bir arkadaşım yaklaşık dört ay önce; kadın erkek ilişkileri üzerine bir grupta tartıştıkları tüm yazışmaları bana gönderip fikirlerimi merak ettiğini ve konu hakkında ne düşündüğümü sormuştu.

Samimiyet istiyor insan dili süslü, yüzü sahte gülüşlü, beyni çıkar sürüşlü insanlar görmek istemiyor. Madalyonun diğer tarafından bakacak olursak konuya bu insanlar bize ne olmamız değil ne olmamamız gerektiğini öğretiyor aslında ama yine de ders almıyor, hatalarımızın farkına dahi varamıyoruz.
Bitmiyor ki hiç insanın kendisiyle kavgası

Facede tavla oynuyorsanız gözü açıklara dikkat etmek zorundasınız. Siz masumane bir şekilde hoşça vakit geçirmek için oynuyorsunuz. Ama onlar sizin bu masumiyetinizden faydalanıp haksız kazanç elde ediyorlar. Ve kısa bir süre sonra ciddi bir gelir elde ediyorlar.

Kişi, okuyabiliyorsa, okur; yazabiliyorsa, yazar; ikisini gerçekleştirebilene de, okur-yazar, diyoruz. Yazarlık ise, ayrı bir şey, kavramlaşmış bir sıfat olmuştur. Her yazabilene “yazar” diyemeyiz. Yazarlık, yazma işlemiyle başlasa da sadece onunla sınırlı değildir; neyi yazmak, niçin yazmak, nasıl yazmak ve kimler için yazmak da çok önemlidir.

"Bir varmış bir yokmuş. Memleketin birinde çok zengin olduğu kadar da cimri bir karı koca varmış. Saray kadar geniş bir evde, kendileri gibi cimri bir uşaklarından başka kimseleri yokmuş."

Siz, siz olun şu bitkisel ilaç satan şarlatanlara inanmayınız.
İster doktor, ister satıcı kisveli olsun…
Her ne sıfatla olursa; bitkisel ilaç tavsiye eden ve satanların ekseriyeti sağlığımızı istismar edendir, şarlatanlardır…
Bitki ilaçları üzerinden, insanların sağlığını istismar ederek rant devşiren bu şarlatanlar var

..... oturduğumuz evlerimize bir çivi dahi çakamıyoruz çünkü plastik duvarlarımız, sonrasında o evdeki ruhlarımızı alıp sadece çıkıp gidiyoruz başka bir mekana, ruh gibi yaşamadan, çivi çakmadan bir duvara..

Hatayı kabul etmenin toplum üzerindeki etkisi olumludur. Toplum bunu bir erdem sayar. Peki bu hatanın sonucunda yüzlerce insanın yaşamı yok olmuşsa…

Artık, manevi değerlerin yerini maddi değerlere bırakması sonucu insanları yönlendiren unsurların, kişisel çıkarlar doğrultusunda gelişmesi sebebiyle insanların birbirlerini kandırma yani, aldatma eğilimlerinin çok sıkça yaşandığı günümüzde, insanın kendini güvende hissetmesi ne kadar mümkün olur?

Aklıma takılan bazı "neden" sorularına yardımlarınızla cevap bulmak istiyorum...

Güven duygusu tatmin edilmemiş bireyin toplumdaki diğer insanlara saygı duymasını, onları sevmesini, çevresindekilere empati beslemesini ve yararlı bir şeyler üretmesini beklemek ne kadar gerçekçi olabilir?

Kim koyuyor arkadaş bu muz kabuklarını kaldırımlara... Hadi ben görmesem de bassam düşsem, bir yerim kırılsa, kim verecek bunun hesabını? Ya birader yedin muzu, Çikita ya da Anamur Muzu her neyse, şunu çöp bidonuna atsana arkadaşım...

Adaletin terazi şaşmaya başlayınca, ne devlet kalır ne millet.

Doğru incedir; ama asla kolay kopmaz. Her insan bir yola benzer. İnsanların seni nereye götürüp götürmediklerine iyi bakmak lazım. Doğru konuşan bir insan, seni kıldan ince bir yoldan yürütse de, sana keçi yününden bir kilim ördürse de, yalandan kırmızı halılar üzerinde seni yürütmesinden iyidir.

Hayatın her döneminde, yaşamınızın her evresinde, bu vuruşu yapmaya hazır birileri görevlendirilmiş adeta… İş hayatınızda kuyunuzu kazmaya hazır bir partner, okul hayatınızda sizi ispiyonlayabilecek başka bir öğrenci ve ilişkilerinizde de sevdiğiniz

Erdoğan, Reel politika terennümlerini bir kenara bırakıp, bütün bunlardan daha üstün olan iç dünyasında esen duygularını yansıttı ise;
Şu halde bu coğrafyada binler milyonlar yaşadı, zamanı gelince göçtü, gitti.
En yıkılmaz sanılan Büyük Roma İmparatorluğunun yüzyıllar boyunca süren zulüm ve hakimiyetine rağmen, bölgedeki Tevhidi

Ve fırtına sonrası gelişen sorunlarımızı çorap söküğü gibi yaşar, ağır faturalar ödemek zorunda kalırız. Öncelikle akıl ve ruh sağlığımız bozulur. Bozuldu mu, ne işte, ne okulda ne de toplumun içinde başarılı ve mutlu günlerimiz olur. Hüzünden öte duyguları yüklenip, pişmanlıkları sırtlayarak, güven kayıpları yaşarız.

Yaşamak kadife bir kumaş örer gibi olması gerekirken, bir anda hayat kavgasının hoyrat eline dönüşür. Hayatın öyle bir tokadını yersin ki bıyıklarına kadar kanının aktığını görürsün.

Sabah olacak mı?
Güneş doğacak mı?
Sisler dağılıp ışıklar aydınlatacak mı gündüzümüzü?
Kabus görmeden kalktığımız uykularımız olacak mı?
İçimiz ürpermeden yeni bir güne başlayabilecek miyiz günün birinde?

Aklınızı rehber alıp denerseniz ve başaramassanız ozaman imkansızı bulan ilk kişi olacaksınızdır !