Öyleyse yıkın tüm okulları. Yakın tüm üniversiteleri. Sadece insanlık dersi verin. İşte o zaman dünya bütün cahilliğinden kurtulacaktır. Ve bu ders günahla, sevapla hatta tüm kanunlarla başarılamayanı başaracaktır. Dünyanın notu sıfır olmaktan çıkacaktır. Bir insanlık dersinin, tüm camilerin, tüm kiliselerin, tüm havraların çabalarından daha etkili olduğu anlaşıldığında insanlık
-Aborijinler çok özgür, üstelik dersleri de yok!...deyişinden seziyorum ki, işin içinde bir miktar da eğitim sistemimizin sıkıntısı var.
Öğrenci olmak kuzu kuzu okula gitmektir. Sonra sıraya girip hizaya girmektir. Saçında şu var, gözünde boya var, elbisende leke var, var oğlu var sözlerini duymaktır. Öğrenci olmak hasta kabul edilmektir. Bir muayeneden geçer gibi kontrol edilmektir. Öğrenci olmak sıraya adını yazmaktır, duvara dayanmaktır. Bütün nemli düşünceleri mendiliyle kurutmaktır.
Değirmenmiş, eşekmiş, yolmuş, izmiş!..Boş ver bunları üstadım!Neler öğütmüyor ki hayat denen değirmen! Her şey unufak!...
SOS Çocuk Köyü sorumlusu Ahmet Akarsu, tüm içtenliği ile karşıladı bizi. Görevini en iyi şekilde yapan bir memur edasıyla hareket ediyordu. Kendine olan güveni oldukça fazlaydı doğrusu. Öğrencilere doyurucu bilgiler verdi. Köy hakkında geniş açıklamalar yaptı. Öğrenciler belki de böyle bir köyle karşılaşacaklarını tahmin bile etmiyorlardı. Çünkü ben
Her kimsem nereye gidiyorsam sormayı meziyet sanıp cevaplara muhtaçsam ya hiç olmamışsam ya buda bir oyunsa beynimin bana oynadığı az şekerli ve koyuysa hayat bana ne yapayım bunca acıyı
Sever, över, öğretir, öğrenir, gevezelik eder, sızlanır, can sıkar, güler, yaşar, yönetir, koşar, dayanır,
Yaşamadıklarımızı anlamaya çalışmadan yeni hayatları dünyaya sunmanın nedeni arıyorum. Bulan var mı?
Mili Eğitim Bakanlığı müfredatınca verilen kitaplar ekstra öğrenciye satılan kitaplar kadar eğitici olmuyor mu?
Büyüklerimiz büyük değiller. Çünkü benzemek durumunda kaldıkları büyükler de hiçbir zaman büyük olamadı. Hep küçük ve sıska bir duruşla yetinip, bunun doğru olduğunu sandılar.
