Selim

Mendil

Yaşamın ortasında kalmış / Ne geçmişi hatırlıyor, / ne yarınlardan

Tren

Sonbahar, eylülün ikisi. İlk kez sevinçten de olsa istemeden ağlatmışım seni, beni kucağına verdiklerinde sevgili annem.

Beyaz Yıllar

Saydın mı sen hiç gökyüzündeki yıldızları tek tek. / Elinle dokunmak istedin mi

Sen Değil O

Bostancı sahilinde yapmıştım sarı sarı kumlardan ilk kalemi. Ve o gün vurmuştum kalbime düşlerimdeki krallığın kapısına

Ben

Hiç yarın olmadan geçen bir ömrün günlerini saydın mı sen? Arkana dönüp bakabileceğin geçmişin izlerini sürdün

Başa Dön