kuklacı kukla
Terk Ediyorum Bu Şehri
Ne güzel acıtmıştı beni bu şehir. Tüm erdemlerimi sınamış, mutluluğa varacağım sanarak ruhumun tüm çıplaklığıyla yürürken
Ne Var? Ne Çok?
farkında bile olmadan. hep böyle üst üste, hep böyle yan yana yaşayıp, hep böyle yabancılaşıp
Günün Biri
Düşünebilseydi bunları düşünürdü belki ama düşünmek de neydi? iki kelime yan yana, iki cümle üst üste, iki sahne art arda gelemiyordu.
Kiraz Zamanı
"Nereye?" diye atıldım düşünmeden. Bunu sorarken nereye olduğundan çok, nasıl olup da gitmeyi düşünebildiğini sorar gibiydim.
İzmarit
Oysa bir zamanlar kendisinin de ipini koparmış deli gibi okul bahçesinin o duvarından öbür duvarına koşup durduğunu gayet net hatırlayabiliyordu. Yine de bu çocuğun koşuşu diğer koşmalar gibi değildi.
