Kırık dişli ümitlerle tarıyordum
Ölümün kızıl saçlarını
Beni izliyordun
Seni gördüm ...
Gece boşalırken güne
Kanlıydı çarşafların
Ne çok benziyordun bana
Kimseye söyleyemedim
Ben senden önce ölmüştüm
Bilmiyordun
Beni öldüreni öldürmeli
Ülkeme dönmeliydim
Dibi çürük bir ağaç için
Ormanlar yakıyordun sen
Ben köküne ölüm enjekte ettim puşt acıların
Hepsinin canı cehenneme
Lanet bir tragedya bu
İçimde/n kanamalı şiirler d/üşüyor
Ve hayat şartlarına uygun ölümler giyiniyorum
Çocuktum
Kadın oldum
Kadınken bir ölü
Ölüyken
Yine kadın
Ama çocuk değil
Katilim ben
Katil!
Öl(dürül)mesin diye
Kendi ellerimle öldürdüm
İçimdeki çocuğu
Toprağın altında çürümesin diye
Tanrı’ya bağışladığım hayatımı
Şeytan (ç)aldı götürdü
(S)atamadı çürüttü
Eli kolu bağlı izliyordu Tanrı
Gözlerimle gördüm
Bu yüzden Azrail
Doğurduğu ölümlere
Benden gebe
Sonra bir gün sen öldün
Kimseye söyleyemedim
Ölümü uyutup umudu aldım içeri
Dudak dudağa yakalandık kaç kez
Düşlerimle de aldattım ölümü
Daha ne yalanlar
Ne masallar
Sonra sen öldün
Kendime söyleyemedim
Aynaya baktım seni gördüm
Benim ölü(m) arkadaşım!
Dilek Akın
Ayna - Albania '2007
