Bu gün vazgeçtim gurursuzca, onursuzca köşebaşlarında mutluluk dilenmekten. Bugün son, yarın için umutlar taşımak yok artık. Her sabah yeni bir umutla uyanıp gece gözü yaşlı dalmak yok uykulara. Yine gidiyorum çare olmayacağını bile bile, yine gönderiyor beni bir türlü kabul etmeyen bu şehir, memnun bir tavırla el sallıyor ardımdan.
Ne kadar garip; dün yaşadıklarıma hayret içinde bakarken ben, bu gün kendimi bin katı acılar içinde buluyorum ve dünyanın bir yerlerinde insanlar akla hayale gelmeyecek işkencelere, acılara, hayat şartlarına katlanıyor. Karşılaştırmak istemiyorum ama zor değil mi şuan birilerinin gözyaşlarının sebebi olmak? Ağır değil mi, nasıl öderim bunların bedelini?
İçimde o susmayan ses günahkar olduğumu söylüyor sanki. Kimin gözlerinin içine baksam, günahkarlığım açığa çıkacak, ne zaman cümleler kursam içimdeki günahkar konuşacak, hiç susmayacak gibi.
Evimi özledim, hiç gitmediğim, ışıklarını uyurken bile söndürmemeyi, her gece sabahlara dek ağlamayı, yaratana beni affetsin diye hıçkıra hıçkıra tövbe etmeyi planladığım… derince yalnızlığımda kaybolacağım, bir gece korkulu bir rüya görüp de sığınacak kimseyi bulamayacağım, tüm suçlarımı cezalandıracağım evimi özledim. Bedelini ödemezsem içim rahat etmeyecek.
Bu gün biraz daha hızlı adımlarla ilerliyorum beni ince işkence planlarıyla bekleyen ölümüme. Gözlerimde ağlayışlarımın ağırlığı, yoruldum ve yorulmaya hakkım yok.
Derdimi anlatasım yok kimseye, kimseden anlayış bekleyesim yok. Kalmadı içimde istek, umut. Kimsem kalmadı ki beni affetsin diye yalvarayım. Yine tüm matemi yaşayacak arda kalan sağ benim. Yine tek renk siyah; “SİYAH” “SİYAH” EN BÜYÜK YALNIZLIK, EN BÜYÜK YALNIZ VE KİMSESİZ KALMAK
