Icimde büyük bir özlem var desem,korkar misin bundan
bilemiyorum.
Buna ragmen;icimde büyük bir özlem var.
Kendimi yeryüzünde savrulan bir yaprak gibi,ki sen
gelincik derdin,hissedisim.
Bir tek benim sanki,delice esen rüzgara ragmen ayakta
kalabilmek cabasi veren,kendime sariliyorum cogu
zaman,üsümüyeyim,rüzgarda savrulup yitmiyeyim diye.
Kendine sarilmak!
Uzaydan miyim diye düsünmüstüm,sen nerden gelirsin
diye sordugun zaman,merakli ve saskin gözlerinde
kendimi ararken.
Sahi neredenim ben?
Insanüstü
duygusalligimla,kirilganligimla,ucariligimla?
Ama uzaydan olamam sanirim,orasi cok kalabalik
,melekler,cinler,sonra her ölenin ruhu,
yok yok uzaydan olmamaliyim.
Ben yalnizligi severim cünkü..
Ve karanligi..
Bir cocuk gibi korktugum,her dafasinda sicacik bir
isik aradigim,karanligi severim ben.
Gözlerim daha bir pir pir atsada,ürkek bir ceylan olsa
da bakislarim,buldugum bir cok sey var karanlikta.
Biraz annem olmakligim,karanlikta göremesemde
hissetmekligim.Damarlarinda akan kaninin yani sira,
sevkatli sesini de duyabilmek,hep karanliga dahil
olanlar degil mi?
Oysa bugün daha baska bir his üzerimde tasidigim.Bir
cift söze,bir cift göze muhtaclik.
Uzak bir sehirde,yürüdügün caddelere duydugum
özlem,gördügün ve gülümsedigin her ne ise o olmak
istegi.
Büyük bir sehirde kocaman bir insan olmak
yerine,gülümsedigin,sevdigin herhangi bir sey olmak!
Taragin,dis fircan ne mutlu olmalilar,hele de
ceketin..
Sana dair ve senden yana iken yasamakligim,ayaklarima
evren serilir.
Aya bile cikabilirim,yanina gelemezken..
Ve icimde tasidigim bu özlem ile ben,döne döne bir
mevlevi olurum.
Büyük sehrin,büyük caddelerinde,
Sana dair bir mevlevi..
