Bir hikayeyi paylasmak yasamimdan.
Dün kursumun son günüydü,ögrencilerimle veda günüm.Alti hafta gibi bir zaman dilimini paylasmistim onlarla.
Ilk zamanlar ne kadar zor gelmisti ve nasil agir,gün gectikce farkinda olmadan nasil sevmisim ve ne denli alismisim onlara.
Ablam kendisi gibi edebiyat ögretmeni olmami isterdi
,öys sinavindan önce tercihleri
yaptigim aksam neler cektirdi bana,istedigi yerleri
yazmayinca,özelliklede ögretmenlik kisminda
diretince,küstü gitti.Bir kac gün bakmadi yüzüme,o
günden bugüne biraz da kirginlik vardir
icinde.
Bunu neden istemedigimi bir türlü anlatamadim ona.Bugün cevabi nasil biliyorum oysa.
Kurs ögretmenligi teklifi geldiginde söylenen
sartlar ile sonradan karsilastigim sartlar öyle
farkliydi ki.Ögretmenligin icinde nasilda buluvermistim kendimi.
Ah abla dedim daha ilk günden,elimde yoklama defterleri ile eve gelirken,yaktin beni!
Dün civil civil on yedi cocuk ile bir saga gittim bir sola,bütün gün ardimdaydilar,hani sevdiginiz sizden uzak
bir yere giderken nasil doyasiya bakmak
istersiniz,bakarsiniz bakarsiniz da icinize almak
istersiniz.O ani andiriyordu cocukca ve sevgi dolu bakislari.Hissetmiyormus
gibi davrandim bakislarini tüm gün, yoksa oturup aglardim iclerinde,ki bu daha cok incitirdi onlari.
Üc saatlik uykuyla ayakta olmamdan kaynaklanan
bir donuklukta vardi üzerimde.
Karne töreni ve son saatler.
Bir ögrencim kaldi sinifta.Ne kadar zormus;hikayelerinde adam öldürmeye benziyor bu,oysa
ben hic adam öldürmedim hikayelerimde.Ama bugün
bir
adamim ölüyordu hikayelerimde.Nasil üzüldüm, yüzüne
bile bakamadim ögrencimin.Bu vesileyle,ögretmenlerim
sizleri nasil
iyi anladim ve bir kere daha ne denli cok sevdim.
Törenden sonra müdür yanima geldi ve bana bu tür bir etkinlik olursa sizi yeniden aramzda görmek isteriz ,cünkü cocuklar sizi gercekten seviyor ve bizde memnunuz dedi.O an nasil sevindim,cocuklar beni
seviyordu baskada ne istiyebilirdim ki?
Sevgi ne sicakti.Söylenenlerin devamini
duyamiyordum mutluluktan,
cocuklar beni seviyordu!
Beni evime götürücek olan treni
,elimde bissürü mektup ve
ciceklerimle,beklerken,uzun uzun ögrencilerimi düsündüm.
Ne güzeldi bu duygu!
Sinifta kalan ögrencimin aklima gelmesi ile,dagiliverdi tüm nesem.Elimin
yandigini hissettim aniden.Ne oluyor ki diye baktigimda,kalan ögrencimin
yazmis oldugu mektup ilisti gözüme.
Agir agir actim mektubu nasil
kalbim agriyordu.sizi ne cok sevdik´´yazmisti ilk siraya,yaziyi görünce devam edemedim. Ufka baktim,eflatun ufka.Yüregim agriyordu,anladim ki ben ögretmen olamiyacak kadar duygusal bir insandim ve hassas. Ögrencilerimden ayrilmak ve bunu her semester sonu yasiyacak olmak büküyordu kollarimi,cocuk sesleri kus civiltilarina benziyor onlari duymayinca paslaniyor kulaklarim ve yasamin mucizelerini duyamiyorumdum. Onlardan uzaklastigim su anda nasil da icim yaniyordu. Agliyordum. Ya kalan ögrencim, o ne olucakti?Bir daha asla adam öldürmeyecegim hikayelerimde dedim. Asla adam öldürmeyecegim.. Ona mektup yaziyorum simdi,biliyorum ki bu onu mutlu edicek,beni mutlu ettigi gibi! Bir ögrencimin kardesi vardi,adi Muhammed,mektup yazanlarin arasinda isminin gectigi.Daha okula bile gitmiyor ablasina yazmak istediklerini söylemis oda ona nasil yazilacagini göstermis.Bir resmini koymus beyaz kagida bir de gül.Seni cok seviyorum, beni unutma yazmis,kagit dolmus zaten.Hos baska söze gerekte yok,en güzelleri söylenmis. Giderken mahzun mahzun bakiyordu bana,gittim yanina egildim ve yanagindan öptüm.üzgün duruyordu´` ne oldudedim.Uzun bir süre sustu agir agir kaldirip
kafasini yüzüme bakti(muhammed hep yere
bakar)´´gitmesene`´dedi.
Ondan sonra ne dedim ne söyledim hepsi bos.Bütün anlamlarim o kelimede kaldi,gerisi hep yavan.Kosup evden kendi yaptigi
kalpleri getirdi; icinden kalpler cikan üc
kalp.Aldigim en güzel hediyeydi,sevgi ile yogrulmus.
Iste böyle delicesine
Iste böyle aydinlik bir sey
Yasamak...
