Yine karanlık, yine sükut…Korkutan karanlıklar yine peşimde. Kaçmaktan hayatın içinde kayboldum sanki. Kaderim mi bilmem. Geceler hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor arık. Uyumak hayal oldu, biçare göz kapaklarım yorgun…
Seçtiğimiz hayatlar mı bunlar; seçtiklerimiz mi? Bunca yokluk, bunca acı, bunca yara bere… Haksızlık mı ediliyor bize yoksa hak ettiğimizi mi yaşıyoruz? Gerçi kim istediği gibi yaşadı ki… Ama artık insan el atmalı kaderine ‘Dur buradan sonrasını ben idame ettirebilirim hayatımı, karışma artık’ diyebilmeli. Derdim kendimle benim belki de. Bilemiyorum kafam karmakarışık. Aldığım nefes yüzünden yaşıyorum gibi; hiçbir maksadım yok.
Kalbime gömdüğüm onca dert patlıyor belki de şu an. Her çırpınışta başka şeyler haykırıyor. Yalnızlık, aşk, ayrılık, öfke, gurur… Ne olacak halim diyorum dolayısıyla. Bir yanda kırılan hayaller, öte yanda unutulamayanlar. Bir yanda sorumluluklar, öte yanda suskunluklar… Hangi birini atayım hangi birini unutayım ki. Hayat işte her an senden intikam alan bir düşman gibi durmaksızın saldırıda. Karşı gelinemeyen önüne set çekilemeyen bir sel misali azgın, taşkın, acımasız. Göz açtırmıyor insana.
Yangın yerine döndü hayatım. Ne kurtarabilirsem kâr diyerek devam ediyorum.Ne kaderde söz geçirebiliyorum ne de kendime. Çatışma içinde savruluyorum. Ne yazık… Bu yangından nasıl kurtulacağım ya da bunu nasıl söndüreceğim bilmiyorum. Hayatımın seyrine yön veremiyorum. Hatta çıkmaz sokaklara giriyorum. Karşımda koca bir duvar. Kırılması ve aşılması zor… Çaresizlik bunun adı başka bir şey değil.
Seçemediğimiz hayatların dikenli yollarında yürümek kader olsa da en az acıyla kurtulmanın yolu yine bizde sanırım. Mühim olansa bize en az acı yaşatacak olan yolu bulmak. O ZOR İŞTE…
Ramazan Adıgüzel...
