08/04/2002
ankara
Gülen gönlüm, hüzünlü yüzüm;
Yorgunum, yalnızım da. Çok zaman harabeyim ama yıkık değil.
Acıyorum yine kendime içten içe, kimseye söylemeden.
Korkuyorum; yaşadığım gibi ölmekten. Yalnız, yorgun, ağlamaklı ama neşeli!
Bir adım ötemi dahi göremiyorum ya kızıyorum kendime en çokta uzağımdakilere..
Ümitle bağlanıyorum sana yine de sonu yok biliyorum.
Çok zaman yazıyorum ama hep eksik. Ne yaşadığım belli ne de neyi yaşadığım. Hep kaos ve herşey sırtını güneşe dayamış, yüzü karanlık. Benim ise el fenerim dahi yok..
Sana ulaşamadığımdan bu yana Kaf Dağı ulaşılır, Zümrüdü Anka da herkesçe bilinir oldu.
Hala hüznümle yaşıyorum ya şaşırıyor ve korkuyorum bendeki senden..
Şimdi üşüyor ellerim, yüreğim sıcak.
...
Artık yazamıyorum, kesildi ellerim...
