Ölümü cebinde taşımanın terk edişiyle
Aşka yol alan çekincesiz bir nefes
Huzurunu huzurda bulamaz uzunca bir zaman.
Aramak heybesini boşalttığında
Baktığını alnından öper masumca
Çekincesine öykünür ötekilerin.
And içmek karara bağlamıştır yıldızların yerini
Parmak uçlarıyla yaşamı susturur
Ölmek biçimsizden sıyrılmıştır artık
Mezara gülümsemek kelimeleri çıldırdır .
Yemin olsun ki, görünmek istemez satırlar
Rahimsiz kalmış döl akımları gibi pasaklı
Keskin bir ip gibi acımasız
Mühürlü bir mendil gibi geçmişli
Renklerin en uçurumunda
Nüfus sayımını bir beden eksiltir.
Kahve telveleri kehaneti terk eder ardından
Sevgi bir mum yakar en derine doğru.
Sonrası duvar eskimesi
Sonrası beyaz.
Yirmiüçikiikibinoniki.
