01.08.1997
ARDIM
Yüreğimden kopardım seni
Ve yerine yapay bir damar taktım
Bilsen nasıl bir acı veriyor
Kanıyorum her gün parmak uçlarımdan
Bu yüzyıl
karmaşa
Sonra birbirimizi buluşumuz
Söz vermeler
gözlerin
Canımıza kıymaları
gözlerin
Kaçışlarımız
ve yeniden gözlerin
Öylesine uzaklar ki şimdi bu kıyıdan
ve bir mercanmışçasına
yakalayıp bir dalgayı
büyütüyorlar denizimdeki
o sürgün adasını
Adalar ki
adını, korkumdan bıraktığım düzlük
ve gözümü kırpmadan üzerine diktiğim o yanardağ
ve yanardağın patlaması
ve lavlar
ve ateş
ve çığlık
Gözlerin
ama hep gözlerin
Dönmeler için çok mu geç
Bazen zamana fark ettirmeden
Takvimleri değiştirme isteğim çok mu çocuksu
Bu kent mi yalnız olan
Yoksa biz mi
biz;
iki eli tutuşamayanlar
Sen kimdin
ve neden hep gitmekten söz ederdin
Ellerinde sigara, çay
Ellerinde korkudan titreyişinle
kaçamak
Gözlerin
veya gözlerin
Geç olduğunu bağırıp durma kulaklarıma
Geç biliyorum
Bir çocuk avuntusu say beni
bir yaralı adam
bir şehir sürgünü
Ağlama
ağlamak yakışmıyor gözlerine
Gözlerin ki
iki beştaş taşı
iki heyecanlı çocuğun
o kara taşları buluşu
Gözlerin ki
memelerin gibi
bir yukarı
bir aşağı
Her şey için geç diyorsun
geç olmasına geç
ve yeni bir kente girmek kadar güç
Yeni bir kente
yeni sokaklara
yeni sabah çaylarına
Git
giderken gözlerini de götür
Ve unut bu kenti
beni
Farzet ki
bu sadece bir çocuk avuntusu….
-L-
