Ardına kadar açık olan kapının eşiğinde kalakaldılar. Ne Ayşe bir adım yanaşabiliyordu ne de Ali. İçeriden yabancı bir koku geliyordu. Ali’nin burnunu sızlatan, Ayşe’nin midesini bulandıran yabancı bir koku...
“Yaş kemale erdi ama ben hala eremedim”. Bu lafın ardına okkalı bir hikaye iyi giderdi aslında. Ortaya piyaz, biraz peynir bir de rakı. Şeker, çikolata da nereden çıktı?
Azıcık saçmalamaktan kimseye zarar gelmez. Bana da zarar vermez. Ne demiş Ludwig Wittgenstein, “Başardığın, başkalarına, senin için ifade ettiğinden daha fazla bir şey ifade edemez. Sana neye mal olmuşsa, onlar da o kadar ödeyecekler"
"Kes" dedi yönetmen. "Daha ağır yürüyeceksin. Unutma; canın sıkkın, yalnızsın, yetişmen gereken hiç bir yer yok..."
Erkeğin ölümüyle kaldırdılar sobayı. Doğal gaz döşediler. Odun sobası başka bir evde tekrar açtı gözlerini
annecim, pastanın soğumasını bekleyen o eski benden eser kalmadı, senin kadar bile olamadım, ne vasiyet bırakacağım biri var ne de vasiyetime yazabileceğim bir pasta...
Çok düşündüm.... Bir yazar kendisini nasıl tanıtır ki? Bir sürü dergi, kitap kurcaladım yazarlar kendilerini nasıl tanıtmış, diye... Herkesin tanımı birbirine yakın, bir o kadar uzak. Peki ben kimin tanımına yakınım ya da kimin tanımına uzak?... Sonunda anladım ki, bir o kadar yakınım ve bir o kadar uzak...
İstanbul\'da doğdum... Hala yaşıyorum...
istanbul
Ne yazarsam yazayım bana hep bir öykü anlatıyormuşum gibi gelir...
'iyi' olan bütün sanatçılar, 'iyi' olan bütün eserler.....
X
