Karnında durup dönen kaşındırıcı bir bulantı ile uyandığında, hafif bir gülümseme kapladı yüzünü Seda’nın. Hafiften bir baş dönmesi ile yataktan kalktığında ise gülümsemesi daha da arttı. Bunun iyiye bir haber olduğunu farkındaydı...
“İnsan sayfiye yerine gidince, sıcaktan bunalıp ayaklarını sokabileceği, suya atlayıp serinleyebileceği, mis gibi kokusunu içine çekebileceği bir deniz arıyor” diye düşündü Nermin, kıyıda karla kaplanmış taşların üzerinden yılların eskittiği, rüzgarın tahtalarını uçurduğu iskeleye bakarken . Bir de çocuk sesleri.. Çocuk seslerini arıyor insan: Kız, erkek, mutlu, huzursuz, bağıran,
Öyle çok sevdim ki seni,
Öyle çok anlatamam o 1 yılın anlamını, 1000 yıl geçse unutamam
Yedi katlı okul binasının en üst katında idi kızlar yatakhanesi. Katta; beşi sağ, beşi solda on tane oda vardı her birinde yirmi-otuz kişinin yattığı. Sol taraftaki odalar okulun bahçesine ve karşı binadaki erkekler yatakhanesine bakıyordu, arada büyük bir bahçe olmasına rağmen kızlar ve erkekler büyük pencereler sayesinde geceleri
Oldukça hareketli ve stresli işinden ayrılıp çocuğu ile daha fazla zaman geçirmeye karar verdiğinde bundan sonraki hayatında fazlası ile tatmin olacağına inanıyordu. Ama öyle olmadı...
“ Babanı değiştiremeyeceğimi anladığımda gerçekten onu sevmeye başladım” demişti annesi.
Gülru’nun da kendini sevmesi, hatta hayatını devam ettirebilmesi için öncelikle kendini olduğu gibi kabul etmeye başlaması gerekiyordu. Ama birtürlü başaramamıştı, gerekli de görmemişti.
Soğuk bir gecede başlangıcını rüyada gördüğüm, ortasını ve sonunu yataktan kalkıp bitirdiğim bir öykü
Yazmak, küçük yaşlardayken keşfettiğim, kimse görmesin diye adamdak gardrobun arkasına sıkıştırıp sakladığım küçük bir paket. Yıllar sonra şimdi başka bir çocuğun uyuduğu o odadan, başka bir ailenin yaşadığı o evden, başka insanların koşuşturduğu o şehirden çıkıp beni buldu. Belki de ben onu arayıp duruyordum senelerdir ve bendim onu çağıran.
İstanbul
Elif Şafak
