Sonbaharın bağrında sakladığı bir ilkbahar gününü yaşıyorum. Parmak uçlarımda uzanıyorum kapı koluna. Ayakkabılarımı bağlamadan atıveriyorum kendimi dışarı. Kıpır kıpır bir sevinç ve yetişmem gereken yarım bıraktığım bir oyun var içimde. Havasını soluduğum o sokak arasında, yere çizdiğim çizgiler ve kuytu köşe duvar deliklerine sakladığım taşlarımı yutmamış henüz zaman. ''Sağım solum sobe'' sesleri var havada yankılanan, geçici küslükler, tatlı hüzünlü bakışlar ve dört yanı sarmalayan mutluluk. Çocuk kalmak güzel. Mutluluk çok yalın, mutluluk çok gerçek. Zaman yalan.
Sonbaharın vermede çok cömert davrandığı bir sonbahar günü yaşanan. Açmam gereken bir kapı, bağcığı olmayan ayakkabılar ve dışarı çıkmadan önce bakmam gereken aynayla yüzleşmem var şimdi. Dudağımdaki ruj, yüzümdeki ağır ifade,bağcıksız ayakkabılarım ve artık açmam için parmak uçlarıma yüklenmemi gerektirmeyecek mesafede bir kapı kolu var karşımda bana büyüdüğümü söyleyen. Mutluluk karmaşık, mutluluk birazcık sahte. Zamansa doğru.
