İnsanoğlu satrancı hergün oynar. Önünde piyonlar vardır. Kolayca öne sürebilir onları , piyonlar yaşadığı anlardan çıkan sonuçlar gibidir. Sonra kaleleri vardır , iki ayrı uçtadırlar, kaleler hayattaki gelgitlerin savunma mekanizmalarıdır. Dümdüz hareket ederler, mantıklıdırlar, şahı en kolay onlar kıstırırlar. Hemen yanda atlar vardır, dizginlerinden kurtulunca riskli L'ler çizerler. Hayatın hızlı verilmiş kararlarıdırlar. Çabuk avladıkları gibi çabuk avlanırlar. Filler, yanlarında bulunan atları inkar edercesine yavaştırlar. Aynı düzlem üzerinde olanı korurlar. Ve geldik vezire... Amaç aslında şahı değil veziri kaybetmemektir. Vezir insanınoğlunun en güçlü yanıdır. Diğerleri şahı koruyor gibi görünsede , görevleri veziri korumaktır.
Oyunun sonu gelir ve etrafını teker teker kaybeden şah yakalanana kadar kaçmaya devam eder. Şah insanın yalnızlığıdır.
