Sevgilim,
Yağmur yağıyor İstanbul’da ve ben yürüyorum, düşlerimin en ıssız koylarında üşüyerek, ruhumun sırılsıklamlılığına aldırmadan… Sanki sonsuzluğu kucaklayacak ve ölümsüzlüğü yakalayacakmışım da ab-ı hayat iksirini çalacakmışım gibi telaşla atıyorum her adımımı.
Gemiler geçiyor Sultanahmet sahillerinden. Salep sıcaklığındaki bakışlarının sıcaklığı ısıtıyor üşüyen umutlarımı ve ben devam ediyorum yürümeye. Dalgaların sesi rüzgârın fısıltısına kavuşurken ufukta gökkuşağı beliriveriyor aniden. Seviniyorum buna çocuklar gibi. Gökkuşağının her rengi umudun rengini alıveriyor da bulutlara uzanıyorum bir sıçrayışta.
Denizin mavisi, gökyüzünün mavisine kavuşmak istiyor yitik zamanlardan öç alırcasına. Güneş göz kırpıyor bana müşfik dost ışıklarını her yana cömertçe saçarak… Aydınlatıyor ruhumu, sonsuz sevgisiyle içimi ısıtarak. Isınıyorum ve hayata gülümsüyorum senin özleminle. Senin özlemin hayata bağlıyor sevgi ipliğiyle. Seni seviyorum.
