İçimdekileri dökmek o kadar zor ki;
O kadar zor ki beni anlamak, ben bile kendimi anlayamazken…
O kadar zor ki başkasının anlamasını beklemek.
Alışmak öylesine zor ki, yaşanılan her şeyi yaşanmamış gibi yaşamaya
Yaşanılan onca birikimleri göz ardı edip her gün yeni bir acı çekmek
Yaşanılan onca yaşanmışlıklara rağmen, hayata karşı hep acemi olmak,
Bu yaşanmış binlerce yaşanmışlıklara rağmen hep üzülmek, hayal kırıklığı yaşamak
Evet binlerce hayal kırıklığı yaşıyoruz, çünkü hep bir umut arıyoruz
Ya olursa diyoruz kendi kendimize,
Gözlerimiz umudu arıyor, kalbimiz hep o ufak bir umut için atıyor…
Her yeni umutlarla başlanmış şeyler de hüsrana uğradığında
Gene mi diyorsun, gene mi boş hayaller
İşte o an sayısız hayal kırıklıklarının arasına yeni bir tane daha ekleniyor ve iyice çekiliyorsun kabuğuna…
Öyle an geliyor ki artık umut etmek bile istemiyorsun,
İşte belki de bir insanın hayatını çekilmez hale sokacak dönem oluyor, hayattan umutlarını kestiğin zaman.
Umut et metken korkar mı bir insan, sonunda gene hayal kırıklığı yaşayacağım diye
Umut etmeden yaşayabilir mi insan, tutunabilir mi hayatta umuttan başka bir dala
İnsan hep korkuyla yaşar mı?
Umut etmeden yaşayabilir mi insan?
İnsanların yüzünde hiç güven aradın mı?
Onların ağzından çıkan her cümle doğru mu acaba diyerek dürüstlük aradın mı hiç?
Her gözlerine baktığında sıcak bir güven aradın mı, bunların hiç birini bulamayacağını bile bile
Hiç insanlardan güven dilendin mi?
Yeter artık dediğin nokta oldu mu?
Herkes birbiriyle menfaat üzerine beraberken, birbirlerinden hep çıkar ararken
Ne olur doğruluk diye bağırdın mı hiç…
Senin yaptığın normalken, seni deli diye gösterdiler mi?
Sırf samimiyet ararken, doğruluk isterken
İşte bu saf o dedikleri oldu mu?
Hayat bu kadar acımasızken, bir umut daha nasıl beklerim,
Nasıl bakarım umutlu gözlerle hayata?
Sonunda bir hayal kırıklığı olacağını bile bile
Nasıl bir kere daha akıtırım gözyaşlarımı, nasıl bir hayal kırıklığı daha eklerim onca yaşanmışlıklara….
