Üç vakte kadar tükenecek umutlar
yine de koşuyorum
önümde sonsuz bir boşluk
nereye gittiğimi bilmeden
rüzgar almış götürüyor..
sonsuz boşluğun sonsuz insanlarını selamlıyorum..
maskeler el altında..
birşeyler kamçılıyor omuzlarımı
hissiyatlarım alışkanlığa dönüşmüş
sonsuz akışkanlaşmış, artık tutunma yok
hafızam çocukluğumdan öte değil..
ve acı.. ne kadar acı.. çok yakın bir acı..
oysa ki hissiyatlarım alışkanlığa dönüşmüş
sonsuz akışkanlaşmış, his yok
beden içinde kıvranıyor hücrelerim
karnım ağrıyor ama hissiyat yok..
3 vakte kadar tükenecek umutlar
bense koşmaya çalışıyorum hala..
nereye gittiğimi bilmeden..
sonsuz boşluğun sonsuz insanlarını geçiriyorum
sonsuz kapıya kadar..
gerçekler el altında..
sonsuzluğumla başbaşa kalıyorum sonunda..
sonsuz yalnızlıkla yol alıyorum
vedalar yok, sessizlik ağır depresyon..
3 vakte kadar kalmadı artık..
ne sonsuzlar ne umutlar..
