kitap kokuyor yağmur damlaları
yakut renkli melekler iniyor gökyüzünden
çamurla sıvanıyor herşey
çarmıha gerilmiş kadınları topluyorlar meydanlara
kadehlerde mizah taşıyor şaklabanlar
tüm sesler birbirine karışıyor
ömür tüketmiş insanları andırıyor
yeni doğan her bebeğin silüeti
kutsanıyorlar bakir insanlarca
tek boynuzlu bir koç duruyor
beton bir zemin üzerinde
elinde kendini kandıran yüzler taşıyor bir bakire
okyanus olmuş yatağımda yüzen piranalar var
düşlerim yıkanıyor arsızlıklarda
kimseler bilmiyor
mevsimlerin kendini kaç kez yok ettiğini
aynaların ne zamandan beri
yalnızlığa adanmış şarkıyı söylediğini
