Alışveriş merkezinin yürüyen merdivenlerinden yukarı doğru çıkıyorum. Bir anlığına müşterisine siyah paltoyu satmaya çalışan sarışınla göz göze geliyorum. Hatun kişi gayet tatlı ama sesindeki farklılığı ve hareketlerindeki anlamsızlığı yürüyen merdivenlerden bile fark edebiliyorum. Kızı ilk kez görüyorum ama geçen cafcaflı yıllardan olsa gerek, sahte insanları anlama gibi bir yeteneğe sahibim.
Merdivenlerden ayrılıp yola koyulduğumda niye hep böyleyiz diye sormaya başlıyorum . Yani niye sahteyiz? İçimizde onca güzellik ve kabiliyet varken niye bazı amaçlar uğruna sahte olmak zorunda kalıyoruz? Belki de yaşadığımız düzendendir bu diyorum kendi kendime. Tabi bu arada da yolda yürümesini bilmeyenlerle çarpışmamaya gayret ediyorum. Çevreme bakıyorum. Her taraf sanki ne yapmasını bilmeyenlerle dolu. Işık gördüğünde çıldıran sivrisinekler gibi o mağazadan bu mağazaya giden bir sürü var karşımda. Ben ise böcek ilacı koklamış kara sinek gibi yavaş yavaş yürüyorum. Yorgunum ve tükenmişim. Bu durum yine de sahteliği sorgulamama mani değil. Mağazaları dış camlarından seyrederken tekrardan düşünmeye başlıyorum. Hayatımızın gerçekten her anında bolca sahtelik, çıkar ve mükemmelliyetçilik var. Biz ise bunları görmezden geliyor hatta kabul ediyoruz. Bazılarımızın ise dünya görüşü bu yönde.
Bunlar hep küreselleşen dünyada genç beyinlere liderlik, azim ve başarı gibi misyonları yükleyenlerden olsa gerek. İnsanoğlu asla şunu anlayamayacak. Birilerinin mutluluğu her zaman birilerinin mutsuzluğuna yol açar. Bir başka deyişle birinin yükselişi her zaman birinin ya düşüşüne ya da sönüşüne sebep olur. O yüzden hep en iyisini kazanmak yerine daha iyi bir yer yaratmak mantıklı olmaz mı? Aynı şekilde paylaşmak zaten tüm sorunların çözümü değil midir?
Öyledir ama bazı şeyleri nedense ben bile paylaşamayanlardanım. Bunun yanlış olduğunu biliyorum ama yine de vazgeçemiyorum. Belki de bazı şeylere zaafım vardır. Mesela şu an baktığım siyah palto gibi ve benimle ilgilenen o sarışın gibi...
