İslam'ın temel inançlarından biri, Allahın mutlak egemenliği ve her şeyin Onun kudretiyle gerçekleşmesidir. Bu anlayış, şefaat gibi kavramların doğru bir şekilde anlaşılmasını gerektirir. Şefaat, halk arasında doğru bir şekilde anlaşılmayan ve kimi zaman yanlış bir şekilde İslamın hükümleriyle çelişen bir kavram olmuştur. Kurana ve sahih hadislere dayanan bir bakış açısıyla, şefaat inancının ne şekilde şekillendiğini ve İslamdaki doğru yerini irdelemek oldukça önemlidir. Kuranda şefaat, genellikle Allahın izni olmadan kimsenin şefaate bulunamayacağı vurgusuyla ele alınır. Zümer Suresi 19. ayette, Ateşte olanı artık sen mi kurtaracaksın? denilerek, Allahın hükmünün mutlak olduğu ifade edilmiştir. İnsanlar, ne peygamberler ne de diğer kimseler, Allahın iradesinin dışında bir şey yapamazlar. Bu bakış açısı, şefaate dair geleneksel anlayışların doğru olmadığını, aksine bir hurafe olduğunu gösterir. Birçok gelenekçi düşünce, nebilerin, özellikle de Nebimiz Muhammedin, ümmetine şefaatte bulunabileceğini savunur. Ancak, Kurana göre şefaat yalnızca Allahın izniyle olabilir ve Allah, hükmünde hiçbir ortak kabul etmez. Kehf Suresi 26. ayette, "Kendi hükmünde hiç kimseyi ortak kılmaz" denilerek, bu mutlak egemenlik açıkça belirtilmiştir. Şefaat, aslında Allahın rahmetinin bir yansımasıdır, ancak bu rahmetin sınırlarını sadece Allah belirler. Şefaat inancının en yaygın yanlış anlamalarından biri, büyük günah işleyenlerin, nebilerin şefaatıyla cehennem azabından kurtulacakları inancıdır. Ancak, Kurana göre, büyük günahları işleyenler, doğru yolu seçtiklerinde Allahın rahmetine kavuşabilirler. Nisâ Suresi 31. ayette, "Size yasaklanan büyük günahlardan kaçınırsanız, kusurlarınızı örteriz ve sizi onurlu-üstün bir makama sokarız" denilmektedir. Bu ayet, büyük günahları işleyenlerin tövbe edip Allaha yöneldiklerinde affedileceğine işaret etmektedir. Tüm bu noktalar, şefaat inancının, ahiretteki kurtuluşu Allahtan beklemek yerine, başkalarına bağlı bir anlayışa dayandığını ve bu anlayışın Kurana aykırı olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Gerçek bir mümin, İslamın hükümlerini yaşamanın amacını sadece cennet kazanmak ya da cehennem azabından kurtulmak olarak görmez. Asıl amaç, Allaha yakın olabilmek, Onun rızasını kazanmaktır. Bu nedenle, şefaat inancı, sadece dünya nimetlerinden istifade etmek isteyenlerin uydurduğu bir hurafedir. Müminler, hayatlarını Allahın emirlerine göre şekillendirir, her türlü zorluğa katlanarak, Ona olan bağlılıklarını gösterirler. Bu, gerçek bir inanç ve yaşam tarzıdır. Müşrikler, Allaha, Resulüne ve İslamın hükümlerine gerçek anlamda bağlı olmayan kişilerdir. Bu kişiler, dünya nimetleri peşinde koşar ve yaşamlarının merkezine dünyevi hedeflerini koyarlar. Ancak, Nebi Muhammed, gerçek müminlerin amacının sadece Allaha ibadet etmek, Onun yolunda çaba harcamak olduğunu bildirmiştir. Sahabe ve önceki müminlerin yaşadıkları zorluklar, bu yolda gösterdikleri sabır ve gayret, tüm müminler için örnek teşkil etmelidir. Sahabe, Allaha olan imanları ve Resulullaha olan bağlılıklarıyla, dünya ve ahiretteki kurtuluşlarını sağladılar. Kuran, şefaati ve cehennemle ilgili bir diğer önemli öğretiyi de sunar. Bakara Suresi 214. ayette, müminlerin, önceki ümmetlerin başına gelenlerden ders alması gerektiği belirtilmektedir. "Zorluklar onları o kadar sarsmıştı ki, elçi, beraberindeki mü'minlerle: Allah'ın yardımı ne zaman? diyordu" denilir. Müminler, sadece Allahın yardımını beklerler ve her türlü zorluğa sabırla dayanırlar. Şefaat ise bu sabır ve azmin yerine geçemez. Cehennem, Allahın hükmüyle belirlenir ve kimse, bir başkasının şefaatiyle bu kaderi değiştiremez. İslamda, gerçek kurtuluş Allaha iman etmek, Onun rızasını kazanmak ve İslamın emirlerine tam anlamıyla uymaktır. Şefaat gibi kavramlar, Kuranın hükümleriyle çelişmekte ve insanların Allahın kudretini küçültmelerine yol açmaktadır. Müminlerin, gerçek inançlarını yaşarken, dünya ve ahiretteki hedefleri yalnızca Allaha yönelmelidir. Bu anlayış, İslamın özünü anlamak ve doğru bir yaşam sürdürmek için gereklidir.
YZ
