Şair olurken şiirleşmek hoşuma gidiyor
Ve ben ölüm kokuyorum o anda!
Yani şair kokuyorum.
Şair ölüyor ve ben ölü oluyorum koktuğum kadar.
Koku okadar fazla oluyor ki!
Ben ölüm koktuğumun şairi oluyorum.
Şair koktuğum halde
Şair ben kokuyor!
Ben zaten şairim
Kokuyorum kendime.
Kırbaçlıyorum ruhumdaki zaman geçmişlik sembolümü.
Zaman ben oluyor, ben sembol gibi.
Acaba sembolün kıpırdanışları da ölümsümü?
O da mı ölüm kokuyor?
Ölüm benim yani ölüm şair.
Şair sembol o zaman!
Sonuçta şair de sembol oluyor.
Acaba üçü biraraya gelince şairin sembolik vefatı mı
KOKUYOR?
