Tekrar yola koyulduğumuzda parçalar daha da çözülüyor, yorgun ve boş olduğum için sanırım, çağrışımlar titreşerek üste çıkıyor. Onları böylece bırakmalı mıyım, kendim bile çözmeyi başaramadığım bu ilintileri? Gene de daha sonra, onları biraz daha düzene sokmaya karar veriyorum. Ama parçalar olarak kalıyorlar. Bölük pörçük bir yaşam. sadece devam ediyorum. Yaşamımı olduğundan daha güzel bir hale getirmek istemiyorum.
