Mevsim Kış Olunca
Mevsim kış olunca diğer mevsimlerden kalan, biriktirdiğim tüm yaralar aynı anda kanar nedense Kalbim daha da ağırlaşır, hareketlerim gibi. Gülen yüzümün ardına sakladığım ve çoğu zamanda başarısız olduğum bir tükenmişlik sızlar ta derinlerden. Anlayan, beni anlayan, yaralarımın kanadığını da anlar her kış mevsiminde.
Buruk bir hüzündür kışın anlamı benim dünyamda. Sigaramdan çektiğim her nefes hayata adanmışlıklarıma bir vedadır aslında… Ne zaman odamdan dışarıyı seyre dalsam, pencere önünde, geçmişe dalar; giderim. Yaralarım kanamaya başlar işte aynı anda. Acılarımı yangınlarımı özgür bırakırım ben, bu mevsimde. En çok ayrılık haberini bu mevsimde alırım mesela. Sonra kar yağar; dostum ağlar; yarası kanar. Mevsim kış olunca bir hüzün iner benim yüreğime. Yazmak istediklerim, yazdıklarım okuduklarım ve okumak istediklerim bile değişir hayata dair. Daha sessiz çıkar dudaklarımdan sözcükler ve daha sessiz kalırım hayata karşı.
Kar yağar, yaralarım kanar ve ben susarım en sonunda.
