Islanıyordu adımlarım,
Martılar üşüyordu...
Kasvetli bir karanlıkla tutuşuyordu şehir.
Yer gök kan,
Şehir kar ağlıyordu.
Değişmiyordu anlayacağın,
Hiçbir şey değişmiyordu!
Davetsiz bir konuk gibi ayrılıyordu evimden her gelen,
Artık tat vermiyordu kahvaltı
Ve açlığım bitmiyordu hiç!
Gecelere küs, sana hasret birikiyordum hep,
Biriktiriyordum ya da…
Oysa zaman hep uzağa çekiyordu seni,
Hep daha uzağa…
Yüzünü unutmak gibi ölünün,
Mıh gibi taşıyordum seni
Kalemimin ucunda…
