ne kadarına alışıksın kuşları seyrederken ölümü düşünmeye,
hiç uğruna yaşanılmamış
başka bir baharın içindeki o derin sessizlikte kıvrılan
yalnızlık kadar sancılı ağrılarla uyanmak varken sabahları...
anlamlara yüklenmesi bekleneler çoktan kendilerine bile küsmüş,
hiç yalvarmadan kaç kere uçurumlardan düştünüz ki
düşerken yalvarmayı seçtiniz.
aktığını hissedersin bir an damarlarından akanın kan olduğunu;
ama yanılgın pek geç olmaz ardından şüphelerin seni bırakırken
''yaşamak her zaman ince bir çizgiyle ayrılır ölümden'' derler kimileri...
kimler o çizigiyi oyuncak etmiş yada onu kimler çizmiş
hep bu sorularlamı yaşayacak bir mekanizmanın ardında yatan sır..
bunu sormaya ya gücün vardır yada yoktur
ne kadar sorarsan o kadar uzaksın yalana ve yanlışa diyerek
kaç defa doğrularımı üst üste sorguladım ben bile bilmiyorum.
hayatın bir anlamınında sorular olduğunu öğrenmek
sadece lise sıralarını aşındırmakla kimisine yeterde artar bile...
kimse tahmin edemezdi gece uykularının arasında
yalnızlığının seni kaldırıp sürekli düşündürmesinin
sana vereceği büyük ziyanı ve anlarken daima acı çekmeyi...
düşünmek ne kadar yorucu değil mi?
düşünürken bir insan herşeyden özgürdür
lafına katılmadan edemiyorum;
ben hatta, hayattan bile özgür hissediyorum kendimi,
sanki ölmüş gibi sessizz,
ölmüş gibi yalnız
ve bir o kadarda dedikleri gibi hafif bir beden üstündeyim sanki
uçmaktan yorgunum kantlarımı her çırptığımda.
herşeyden soyut olmak dediklerini yaşarsın biraz çekinerek
ve de korkarak
çünkü hiç soyut olmamışsın bugüne kadar diye kaç insan ayıplar seni,
sen yinede sen olmaktan vazgeçme
çünkü seni sen yapan herşeyde yine biraz sen varsın.
birinden vazgeçersen makinanın dişlisinin;
zaman seni de bir kurt gibi kemirir bir yanından,
ta ki bütününü yok etmeye yeminli bir ağaç kurdunun
koca bir çınara yaptığı acımasız saldırı gibi.
